In memoriam Hendrik Jan Schoo (1945-2007)

Toen ik in 2003 aantrad als nieuwbakken voorzitter van de Ondernemingsraad van Weekbladpers Tijdschriften Cultuurgroep, werd ik door de ambtelijk secretaris zorgvuldig voorbereid op een ingrijpende gebeurtenis die weldra moest plaatsvinden: de kennismaking met de directeur-uitgever. Met hem zou ik een aantal jaren vertrouwelijke gesprekken voeren ter voorbereiding van de periodieke vergaderingen. Het zou een formeel traject worden, zei hij.

Gelukkig was dat buiten Hendrik Jan Schoo gerekend, die het aftasten, evenals elke andere formaliteit, oversloeg – wie je leest, ken je immers al – en bulderde: ‘Ik begrijp dat je dit voor Vrij Nederland doet, maar da’s toch niks voor jou, die cijfertjes?’ Dat had hij niet alleen scherp gezien. Ook, besefte ik later, had hij het over zichzelf.

Vrij Nederland las hij vanaf zijn zestiende en dat blad – niet de redacteuren – heeft hij altijd een warm hart toegedragen. Na een loopbaan als...