Karijn Kakebeeke

Bewegingloos staan vijf spelers op een kaal toneel. Een dik uur lang, in precies dezelfde pose. Alleen tijdens korte blackouts kunnen de spelers hun poserende lichamen ontspannen en de toeschouwers hun turende ogen. Maar als het licht weer aangaat, is het tableau bijna hetzelfde gebleven. Toch is While we were holding it together niet saai. Het is een betoverende voorstelling.

Een man staat rechtop met zijn armen uitgespreid. Vooraan reikt een jongen geknield naar iets in de verte. Aan de zijkant duwt een vrouw met één hand iets onzichtbaars weg. Haar hand trilt na verloop van tijd van de inspanning. ‘Ik stel me voor dat ik een andere houding had gekozen,’ zegt de vrouw.

‘I imagine…’ Met die formule beginnen alle (Engelstalige) zinnen die de Nederlands/Kroatische regisseur Ivana Müller de vijf spelers om de beurt laat uitspreken. Wat ze zich voorstellen, gaat over hun eigen figuur – de man met de wijd opengespreide armen oppert dat hij een schaal met...