‘In omvang en ernst doet de slavernij niet onder voor de Holocaust,’ lees ik. Zeer groot ongemak maakt zich van me meester.

Het gebeurde vroeger veel: dat de bloemkool en de spruitjes geserveerd werden als pap, dat de groenten in de Nederlandse keuken ‘kapot’ werden gekookt. Niet goed, want nu willen we dat onze broccoli een bite heeft.

Het begon al een paar weken geleden – verbeeld ik het me, of vergt alles, van Sinterklaas tot 4 en 5 mei, een steeds langere voorbereidingstijd? – en het afgelopen weekend mondde dat uit in een hausse aan oorlog en oorlogsherinneringen. Krantenbijlagen, documentaires, alle nieuwe boeken over de alte Frage. Mijn vraag: kan de oorlog, de enige, de echte, de Onze, ook ‘kapot’ herinnerd worden? Het gaat om kroonjaren, zoals dat heet, 75 jaar geleden begon-ie in onze contreien, 70 jaar geleden werd hij beëindigd, en niets is zo fijn voor redacties als agendajournalistiek, want die kun je plannen.

Ik ben van de naoorlogse generatie...