Manon Jonker, de hoofdpersoon in De ooggetuige is slechtziend. Waarom koos u daarvoor?

‘Ik las een boek over een vrouw die haar geheugen heeft verloren (Voor ik ga slapen van S.J. Watson, KB) en dat zette me aan het denken over iets anders: wat als je je zicht verliest en je wordt het slachtoffer van een misdrijf? Ik plaatste er een bericht over op Twitter en zo leerde ik Annemiek van Munster kennen, een vrouw die heel slecht ziet en daar een boek over heeft geschreven. We spraken af en ze vertelde me over haar leven. Ze is blind aan een oog en het andere functioneert maar voor tien procent. Daardoor is ze afhankelijk van haar stok en haar hond. Dat intrigeerde me en ik besloot me door haar te laten inspireren.’

Hoe leefde u zich in?

‘Samen met Annemiek ben ik Amsterdam in gegaan, ik had een simulatiebril op. We zagen daardoor ongeveer evenveel, bijna niets dus. Ik hield haar arm vast en had in mijn andere hand een stok. Ik ervoer hoehet is om je over te geven aan je...