Dikke Dennis

Wie wil weten hoe Dikke Dennis, geboren in 1965, in het leven staat, hoeft zijn lichaam maar te lezen.

Hij is een levend schetsblok. Het gros van zijn tatoeages staat er duidelijk niet om esthetische redenen, maar om momenten vast te leggen. En námen, vooral.

Het is het lichaam van een man voor wie het leven een aaneenschakeling van ogenblikken is, een optelsom van indrukken. 145 kilo vereeuwigde impulsiviteit.

Het is een donderdagochtend in maart. Dennis Overweg zit in de keuken van de tante van zijn vriendin Rowan. Die tante kent hij al vijfendertig jaar, van toen zij nog punker was, en Dennis skinhead.

Hier is hij voorlopig even ingetrokken nadat hij uit de verslavingskliniek is gekomen. Jarenlang had hij een tattooshop in de Tweede Goudsbloemdwarsstraat in de Amsterdamse Jordaan. Het was een klein pand met prominent een grote doodskist in een hoek. Onder de shop stond zijn bed. Televisieploegen vertelde hij graag dat hij in de kist overnachtte en dan ging hij er, als ze dat leuk vonden voor het plaatje, ook nog even in liggen. Die shop heeft hij verkocht. De mensen die dagelijks om hem heen hingen, waren doorgaans niet de mensen die zijn nieuwe leven gemakkelijker zouden maken.

Zelfbeklag

Dus de nieuwe Dikke Dennis die hier aan de keukentafel zit, die zit met vooralsnog lege handen, en met een hoge schuld van het ziekenhuis waar hij moest worden geopereerd aan zijn lever nadat hij opeens ‘zo geel als Bert van Sesamstraat’ werd en zijn onverzekerde bestaan hem met een hoge rekening opzadelde. ‘Maar hé, ik genoot vanochtend toen ik de zon voelde opkomen, en dat gevoel is nieuw voor me.’

Op tafel ligt een klapper. Het is Dennis’ dossier van de Jellinek kliniek. Het zijn vragen, opdrachten en vooral brieven. Dennis moest brieven aan zichzelf schrijven, en een afscheidsbrief aan zijn oude vriend: de coke. ‘Beste coke, ik heb voor jou een nare mededeling.’ Dennis sloot zijn brief af met: ‘Tot nooit meer ziens.’

Sommige brieven zijn twee keer geschreven. Dan zijn ze opeens ondertekend met ‘Dennis, zonder Dikke’. Hij kreeg ook een gedicht dat volgens de therapeuten betrekking op hem had: ‘Please Hear What I’m Not Saying’, van Charles C. Finn. Hij had moeite met de tekst, over ‘duizend maskers, maskers die ik niet durf af te doen, en geen van die maskers ben ikzelf’. Dennis: ‘Ik moest uiteindelijk al die brieven opnieuw schrijven, maar dan als Dennis, en niet als Dikke Dennis. Ze vonden in de kliniek dat ik een rol speelde, dat Dikke Dennis míjn masker was. Het moeilijke is dat ik geen rol speel: ik bén Dennis, en ook Dikke Dennis. Dus ik vond het lastig om afstand te nemen van mezélf. En een deel van het programma is ook gericht op je schaamte omdat je stiekem hebt gebruikt. Maar als ik íets niet deed, was het wel mijn drugsgebruik verbérgen.’

Moeite had hij eigenlijk ook met de religieuze insteek van het twaalfstappenprogramma. ‘Het is een van oorsprong Amerikaanse methode, dus gaat het uiteraard over God. Maar ze leren je ook dat je voor God iedereen mag invullen, van je gestorven cavia tot je oude moedertje. Dus ik maakte van God maar de afkorting van mijn oude ik: Good Old Dennis.’

Ook het zelfbeklag lag op de loer, in die kliniek. ‘Eerste Kerstdag zat ik daar, Tweede Kerstdag, met Oud en Nieuw. Aan het ziekenhuisvoer. Ik dacht: hier zit-ie binnen in zijn cel, de clown waar iedereen altijd zo om moest lachen. Iedereen die nu thuis met zijn familie aan de rollade zit.’

Maar ondanks dat alles: het moest. Jaren was het duidelijk: ‘Waar coke was, was ik, en waar ik, daar was coke.’ Hij wist dat de keuze er uiteindelijk een was tussen zijn verslaving of zijn leven. Hij laat ongevraagd het gat bij zijn neus zien: weggevreten door de coke. Een neusschotje had hij al niet meer. ‘Je kan met een zaklamp zo mijn hoofd in kijken.’

Als hij vertelt over zijn redenen om af te kicken, raffelt hij het antwoord hoorbaar het liefst af. ‘Ik was er gewoon helemaal klaar mee. En zoals ik in de kliniek heb geleerd: gebruiken is gebruiken, een beetje bestaat niet. Een gram is te veel, tien te weinig.’

Dunne Dennis

Op papier, in zijn brieven aan zichzelf, grijpt hij dieper. Hij schrijft over zijn eigen ‘valse trots, zelfmedelijden en wrok’, over het grote verdriet van zijn leven: de breuk met de moeder van zijn zoon. ‘Ja, jongen, daar zit je dan,’ is zijn openingszin aan zichzelf, in een brief waarin hij zichzelf uitmaakt voor ‘loser’ en ‘klootzak’. ‘Ik eis gewoon van je dat je niet terugvalt in je oude drugsgebruik. Kom op dikke, je bent het waard.’

En hij schrijf waarom hij wil afkicken: ‘Mijn vriendin verdient het, mijn ouders verdienen het, mijn zoon verdient het.’

Hij werd niet echt antisociaal van drugs, zegt hij zelf. Zijn vriendin en haar tante horen het hem zeggen in de woonkamer en grijpen in: ‘Ook niet leuker!’

Zijn vriendin Rowan: ‘Als hij géén drugs had, dan was hij pas vervelend. Strontchagrijnig.’

Dennis: ‘Zo heb ik dat zelf nooit gezien. Maar goed, dat was waarschijnlijk het probleem.’

Rowan: ‘Hij is op een gegeven moment echt ingestort, hij was alleen maar aan het huilen en wilde meteen opgenomen worden. Toen had ik wel het vertrouwen dat hij het ook echt ging volhouden. Al ben ik nog steeds trots op hem dat hij dat nu al vijf maanden inderdaad doet.’

Dennis was al dik, nu hij is afgekickt, is hij nog dikker. Paradoxaal genoeg is Dikke Dennis’ lijf naast enorm ook strák: zijn buik, die ballon als voorganger van de rest van zijn lijf, oogt alsof er ternauwernood nog een knoop in kon worden gedraaid. Dennis: ‘Als je een snuif neemt, hoef je niet meer te eten. Dat deed ik ’s nachts, de ijskast leegeten. Maar nu ook overdag. Dat snaaien, daar hebben ze me ook voor gewaarschuwd in de kliniek. Dat heb ik nog niet onder controle. Mijn arts waarschuwde me: er sterven in Nederland meer aan overgewicht dan aan drugsgebruik. Dus het volgende gevaar ligt op de loer. Toen ik in de kliniek mezelf niet meer Dikke Dennis mocht noemen, had ik het in een brief over een misschien toekomstige Dunne Dennis. Maar zover is het nog niet.’

Wennen zonder drugs

Al jaren is hij regelmatig te gast op het podium bij de Eindhovense rockband Peter Pan Speedrock. Samen stonden ze onder meer op Pinkpop en Lowlands. Dennis’ Nederlandse vertaling van hardrockklassieker ‘Ace of Spades’, ‘Schoppen Aas’, is van oudsher een hoogtepunt van Peter Pan-optredens. Want zingen kan hij: Dikke Dennis loeit met een snik.

Die optredens zijn ook even wennen nu, zonder drugs: ‘Om een uur of tien, elf word ik moe. En dan moeten we nog. En als ik het podium oploop, zie ik de mensen in het publiek staan. Die had ik nooit eerder gezien.’

In de woonkamer staat de televisie aan. Af en toe kijkt Dennis op en geeft hij commentaar. ‘Hé, daar heb je Anita Meijer, nog met spleetje tussen haar tanden.’

Zijn vriendin Rowan: ‘Je moet eens met Dennis naar een programma als Twee voor Twaalf kijken. Niet normaal: hij weet bijna alles.’

Dennis: ‘Ik weet van niets heel veel, maar van alles een beetje. Ballet? Alexandra Radius en Han Ebbelaar! Dat maakt altijd indruk, zodat mensen niet doorvragen. Gelukkig maar: meer dan die twee ken ik ook niet.’

Midgetgolfen

De volgende ochtend loopt Dennis in een kleine zwarte zwembroek door de kantine van het Amsterdamse Sloterparkbad. Vandaag moet hij oefenen voor de opnamen van het SBS6-programma Sterren Springen, waar hij aan meedoet. Hij oogst veel bekijks, het meest onbeschaamd van kinderen, die hun hoofd achterstevoren draaien om naar dat enorme lopende plakboek te kijken. Dennis is het zichtbaar gewend. En dat hij in dit programma is getypecast, dat weet hij ook wel: ‘Als je mij neemt, heb je Terror Jaap, Patty Brard en Kleine Viezerik in één keer: een te dikke ex-junk vol tattoos.’

Het valt hem zwaar, al deze lichamelijke inspanningen. Tegelijk lijkt hij er lol in te hebben. ‘Dit lichaam heeft dertig jaar niet aan beweging gedaan. Maar ik vind het heerlijk in het water: het is de enige plek waar ik me gewichtloos voel.’

Bovendien: zijn grootste vijand is verveling. ‘Dus ik moet hobby’s zoeken.’ Zwemmen is er een geworden. De andere is nog onverdachter: ‘Midgetgolfen. Het klinkt raar, maar ik word daar echt rustig van.’

Na zijn oefeningen moet hij naar het pand van Eyeworks om daar wat geïnterviewd te worden voor het programma. Terwijl hij in de hal staat te wachten, vertelt hij dat hij laatst op verzoek van vrienden heeft uitgerekend voor hoeveel geld hij in al die jaren precies in zijn neus heeft gestopt. De uitkomst was even schrikken, zelfs voor Dennis: 1,3 miljoen euro. Hij kijkt om zich heen. ‘Dat was een mooie aanbetaling op dit pandje geweest.’

Een paar dagen later zit Dennis in het kleine, lage pand van de Hanky Panky op de Amsterdamse Wallen, waar hij af toe nog een dagje tatoeëert. De beste, strakste tatoeëerder van het land is hij bepaald niet, weet hij. ‘Ik ben geen Rembrandt, ik ben meer van de harkenpoppetjes.’ Snel is hij wel, blijkt opnieuw: in een ongelooflijk tempo zet hij een tattoo bij een vader en een zoon. Zelf hoeft hij niet zo nodig meer nieuwe tattoeages. ‘Hoe ouder je wordt, hoe meer pijn het lijkt te doen.’

Hakenkruis

Het is donderdagmiddag 10 april. Dennis zit samen met zijn vriendin Rowan en haar tante in de woonkamer. Rowan haalt het flesje hoestdrank van tafel: Dennis drinkt er te veel van.

Er is veel gebeurd sinds de vorige ontmoeting. Ja, hij is op televisie geweest met Sterren Springen. En ja, de oefeningen hadden geholpen: zijn sprong was strak en had bravoure.

Maar er kwam een rel tussen. In een op de voorpagina aangekondigd paginagroot verhaal op de Privé-pagina van De Telegraaf schreef Evert Santegoeds over het skinheadverleden van Dennis, met zinnen als ‘Dikke Dennis heeft in zijn leven dan ook wel gekkere “sprongen” gemaakt.’ Zijn jeugdvriendschap met de beruchte skinhead Nico Bodemeijer, de moordenaar van Kerwin Duinmeijer, werd paginagroot opgerakeld. En Dikke Dennis’ tatoeages zijn een optelsom van zijn leven, ook het foute deel daarvan. Zijn extreemrechtse tattoos waren altijd zichtbaar gebleven, maar ze vielen weg tegen hun omgeving, of waren onschadelijk gemaakt op Dennis’ eigen wijze: een hakenkruis veranderde in een windmolen, een poppetje van de Ku Klux Klan stond opeens tussen Bert en Ernie. Maar nu stonden zijn foute tatoeages in de krant. En dreigde hij uit het programma te worden gezet, tenzij hij zijn excuses aanbood. Zijn eerste voorstel was, zoals altijd, een grapje. ‘Ik wilde opkomen met de zin: ‘Willen jullie meer Dikke Dennis of minder Dikke Dennis?’ Dat mocht niet. Toen wilde ik zeggen dat De Telegraaf misschien niet de juiste partij is om anderen op hun verleden aan te spreken. Vond SBS ook niet zo’n goed idee.’

Spijt wilden ze horen. Maar daar had Dennis moeite mee. Zelfs in zijn ‘Beste coke’-afscheidsbrief die hij in de kliniek moest schrijven, stelt hij: ‘Ik zal nooit slecht over jou lullen, we hebben een toffe tijd gehad.’

Voor Dennis liggen spijt en zelfverloochening dicht bij elkaar: ‘Als ik een programma zit te kijken op tv en iemand wordt op een fout in zijn verleden aangesproken en zegt: “Ik wist niet wat ik deed, ik heb er spijt van,” dan denk ik: rot op, eikel, geef nou gewoon toe dat je dat destijds hebt gedaan en er ook achter stond. Ik vind “spijt” een dom woord, ik geloof niet in het idee erachter. Ik zou heel veel dingen nu anders doen, maar uitgerekend van domme dingen heb ik geleerd. Ik kan me heel goed inleven in andersdenkenden, juist omdat ik vroeger zo anders dacht.’

Badpak

Hij was extreemrechts van zijn vijftiende tot zijn achttiende. De groep waar hij mee omging, was berucht en gewelddadig. Dennis zelf werd samen met andere vrienden na de moord op Duinmeijer ook opgepakt en een nacht vastgezet: de politie was op zoek naar iemand met het profiel van een skinhead en dat was hij. ‘Als je vijftien bent, wil je je afzetten tegen alles. Ik tenminste wel. Tegen de maatschappij, tegen mijn keurige ouders met hun keurige baan.’

Rond zijn achttiende verliet hij de subcultuur weer: toen werd hij taxichauffeur. Al heeft hij inmiddels geen auto meer (wel een scooter), nog steeds kent hij de weg in Amsterdam heel goed. ‘Al hield de stad toen op bij het Centraal, daarna eindigde de wereld.’

Hij kwam in een heel andere subcultuur terecht: de rock-’n-roll-scene. ‘Waar de teksten gewoon gaan over zuipen en neuken, en niet over politiek. Dat trok me veel meer.’

Fijne dagen waren het niet, met die rel, zegt hij. ‘Ik vond het vooral heel vervelend voor mijn vader en moeder. Die hebben dat hele verleden al een keer moeten meemaken. En toen ik daar mee klaar was, werd ik junk: ook niet echt leuk voor ouders.’

Uiteindelijk mocht Dennis toch meedoen aan de eerste aflevering. In een badpak dat zijn omstreden tatoeages bedekte.

Een lieve man

Het is drie uur, Dennis moet ervandoor: in een Amsterdamse club wordt het nieuwe nummer van het mannenblad Playboy onthuld. De vrouw van ex-voetballer Andy van der Meijde poseert er naakt in. Van der Meijde en zijn vrouw zitten eveneens in het programma Sterren Springen, dus Dennis is ook uitgenodigd.

Van der Meijde werd vorig jaar opnieuw beroemd door een biografie die over hem verscheen.

Over Dikke Dennis verscheen een aantal jaar geleden ook een biografie, het vuistdikke Ik heb nergens spijt van, geschreven door romancier Mark Verver. De laatste regels van het boek luiden: ‘Hij maakt een wegwerpgebaar. En gaat verder met zijn rock-’n-roll-leven.’

Verver, aan de koffie in zijn woonplaats Breda: ‘Daarmee bedoelde ik ook: en Dennis blijft gewoon het leven leiden dat hij leidde, inclusief zijn drugsgebruik. Daar moet ik dus op terugkomen. Ik dacht dat ik Dennis heel goed kende, desondanks heeft hij me verbaasd door nu clean te worden. Ik vind dat zeer bewonderenswaardig. Dennis houdt van aandacht en van grappig gevonden worden, en laat ik het zo zeggen: zijn cokegebruik stond beide niet bepaald in de weg. Coke was een onderdeel van zijn identiteit geworden. Als Dikke Dennis er nu toch vanaf kan blijven en hij houdt dat vol en is nog blij ook, dan is dat groot nieuws. Dan is er nog hoop voor iedereen.’

De rel rond Dennis’ verleden vond Verver vooral in het licht van zijn huidige ontwikkeling ‘doodzonde’: ‘Hij heeft echt een heel serieuze poging gedaan zichzelf opnieuw uit te vinden, en waarmee wordt hij vervolgens nationaal nieuws: met een fout van dertig jaar geleden, uit een tijd dat hij vooral een meeloper was, opgerakeld om publiciteit te genereren voor een televisieprogramma. De “oplossing” waar SBS6 vervolgens mee kwam, zegt veel over Dennis. Stond hij daar op de duikplank in een camouflagepak. Het tekent zijn meegaandheid, maar de dwang om zijn eigen verleden te verhullen, deed hem ook tekort: dat heeft hij zelf nou juist nóóit gedaan.

Ik vind Dennis echt een lieve man. Het enige kwaad dat in hem zit, is kattenkwaad. Na al die jaren als taxichauffeur en tatoeëerder kan hij omgaan met alle lagen van de bevolking, maar vooral de lagen die vaak als moeilijk worden ervaren. De manier waarop hij zich tot die mensen verhoudt, is altijd dezelfde: door heel direct te zijn. Ik herinner me dat een keer een Surinaamse man zijn tattooshop binnenkwam. Hij vroeg hoeveel de tattoo kostte en zei dat hij dat even ging pinnen. ‘Ik ben binnen een kwartier terug,’ zei hij, waarop Dennis antwoordde: ‘Is dat een Surinaams of een Nederlands kwartier?’ Die man schoot meteen in de lach en zei dat hij zou proberen er een Nederlands kwartiertje van te maken. Dat is typisch Dennis: hij maakt, liefst met een grapje, meteen zijn mensenkennis duidelijk. Hij zou een heel goede buurtwerker zijn.’

Steriel visitekaartje

‘Ik denk dat het hem ook nog gaat lukken om van de drugs af te blijven,’ zegt Dennis’ vriend en collega-tatoeëerder Darko Groenhagen, zittend aan de chai thee in zijn shop in Tilburg. ‘Hij is er namelijk gek genoeg voor. Dat is het mooie aan Dennis: hoeveel drugs hij ook heeft gebruikt, voor zijn gekte had hij ze niet nodig: daarvoor heeft hij genoeg aan zichzelf.’

Groenhagen schiet in de lach. ‘Ik was ooit met Dennis bij een McDonald’s. Het was in de zomer en Dennis had geen shirt aan in de auto. Dus zo liep hij ook de Mac binnen: met ontbloot bovenlijf. De manager van het filiaal kwam naar hem toe: of hij even een shirt wilde aandoen. ‘Natuurlijk,’ zegt Dennis. Hij loopt naar buiten, naar de auto, en wandelt een minuut later weer de zaak in met een shirt aan, maar zonder broek. Ik ken echt niemand anders die zo snel zo’n grap bedenkt, en dan ook uitvoert. Toen de GGD ooit zijn zaak controleerde op hygiëne, kreeg hij daarna een brief, dat niet alles goed was bevonden.

Een tijd erna kwamen ze terug voor een hercontrole. Gaf Dennis ze een visitekaartje dat hij in plastic had verpakt: zo was hij de eerste tatoeëerder met zelfs een steriel visitekaartje. Niet dat die lui van de GGD daar om konden lachen. Maar wel typisch Dennis. Net als zijn verontwaardiging over het feit dat ze bij hun bezoek nog zeiden dat alles prima was, en erna toch een brief stuurden. Dat zou hij zelf nooit doen, en daar kan hij zich ook niets bij voorstellen. In die zin was hij een heel erg atypische cokegebruiker: vrijwel alle mensen worden daar hebberig, egoïstisch en asociaal van, maar Dennis nooit. Dat bedrag dat hij volgens zijn eigen berekening heeft uitgegeven aan coke, tel daar gerust maar een half miljoen bij op voor alle coke die hij heeft weggegeven. Hij is onaangepast, maar zeer sociaal. Dat hij ooit een extreemrechtse skinhead was, kan ik alleen rijmen met dat eerste: als je echt wilt dat iedereen je haat, word je een nazi.’

Zielig hoopje mens

Dennis Grotenhuis, rockzanger te Eindhoven, is al bijna twintig jaar bevriend met Dikke Dennis. Hij zag hem ‘langzaam maar zeker steeds verslaafder raken’. ‘Het leek wel of hij aanvankelijk meer ging gebruiken uit woede. De moeder van zijn kind moest niks hebben van zijn drugsgebruik. Toen hij daar niet mee wilde ophouden – want hij was Dikke Dennis en niemand vertelt Dikke Dennis hoe hij zijn leven moet leiden – heeft ze op een dag gezegd: dan ben ik klaar met jou. En weg was ze, met zijn kind. Daarna leek zijn houding: kijk dan maar eens hoe gek ik echt ben. En daar is hij altijd heel goed in, gekke dingen doen. Mensen laten lachen. En als ze er niet om kunnen lachen, er nog een schepje bovenop doen, zodat ze uiteindelijk wel móéten.

Maar daaronder zat altijd een groot verdriet, van een man die heel toffe ouders heeft en zelf het liefst ook een goede vader was geworden. Want Dennis’ inborst is goed: hij is het tegenovergestelde van een macho, en ik heb hem nog nooit iemand een streek zien leveren. Hij belt me niet alleen op mijn verjaardag, maar ook op die van mijn vrouw en mijn zoon. Als hij bij mijn ouders op bezoek komt, is hij heel beleefd, complimenteus en zegt hij precies de goede dingen: ik ken weinig mensen die zo goed gezelschap kunnen aanvoelen als Dennis. Ik was er echt stuk van toen ik een jaar of tien geleden bij hem op bezoek was en ervan overtuigd raakte dat hij echt nog maar een maand of zo te leven had. Voor de tweede keer in nog geen maand had hij er dertig gram doorheen gesnoven, hij omringde zich in die shop met gasten die niets positiefs aan zijn leven bijdroegen, lag op bed als een zielig hoopje mens, kuchend van al dat gesnuif, en zelfs die coke leek hem geen enkel plezier meer op te leveren. Alles was zo destructief dat er bijna een doodswens uit sprak. Uiteindelijk toch niet dus. Gelukkig maar.’

Joker

Dennis wordt in de club waar de Playboy wordt onthuld geregeld op zijn schouders geslagen door aanwezigen. Medegenodigde Regilio Tuur lijkt vanachter zijn zonnebril naar hem te knipogen en steekt daarna zijn duim op, en Dennis wordt geïnterviewd door een verslaggever van Powned, die vraagt hoeveel dat nu betaalt, meedoen aan zo’n programma. Dennis vraagt de verslaggever of hij ook wil vertellen hoeveel hij zelf verdient.

Hij lijkt hier niet helemaal op zijn plaats en ook niet op zijn gemak. Jaren geleden werd hij door Jan des Bouvrie uitgenodigd op een feest. Het thema was ‘rock-’n-roll’ en Dennis was de invulling daarvan, vandaar. Hij kreeg er nog voor betaald ook, om daar simpelweg rond te lopen, als een te bewonderen exoot. Hij vertelt het net voor hij de club verlaat en samen met Rowan terug naar huis gaat. Vanavond gaat hij misschien nog even zwemmen.

Zijn biograaf Mark Verver: ‘Dennis is wel vaker door televisieprogramma’s ingezet als joker. Hij laat dat ook toe. Omdat het hem niet echt kan schelen, of omdat hij van aandacht houdt, of geld nodig heeft. En omdat het past bij de manier waarop hij in het leven staat: hij dartelt er doorheen, op een kinderlijk naïeve manier.’

Vriend en collega-tatoeëerder Darko Groenhagen: ‘Ik beschouw hem als een der laatsten der Mohikanen: iemand die werkelijk nog buiten de maatschappij staat. Ook als tatoeëerder vertegenwoordigt hij dat: de tijd dat tattoos nog groezelig en een beetje gevaarlijk waren. In Vlaanderen hebben ze daar een mooi woord voor: marginalen. In een tijd waarin die marges steeds kleiner worden om nog te leven zoals hij doet, is dat precies wat Dennis is: een marginaal.’ n

Bladwijzer

Online bron

Peter Pan Speedrock

Schoppen Aas

Het vaakst is Dikke Dennis te vinden op het podium van Peter Pan Speedrock, de Eindhovense rockband waar hij wat betreft onbehouwenheid en ongepolijste energie perfect bij past. Voor een drie minuten lange indruk: een opname van hun ‘Schoppen Aas’ (een Nederlandstalige bewerking van de Motörhead-klassieker ‘Ace of Spades’) tijdens het Eindhovense festival Speedfest in 2010.

De Kwis

Duet met Guus Meeuwis

Het zal zijn uiterlijk zijn, wellicht zijn tongval, maar de neiging is groot Dikke Dennis te onderschatten. Belezen is hij niet, maar taalgevoelig en ad rem wel. Wanneer hij zingt, levert hij het volume dat zijn lijf belooft. En vooral is hij een performer. Dat was hij als tatoeëerder (veel meer dan een ambachtsman, zoals hij zelf als eerste zal toegeven), dat is hij in talkshows en andere televisieprogramma’s, en dat is hij vooral op het podium. Laatst ging hij in het VARA-programma De Kwis in duet met Guus Meeuwis, die voor de gelegenheid gehuld was in namaaktattoeages, met diens klassieke hit ‘Het is een nacht’ in een punkversie.

Ga naar VN.nl/dikkedennis

Nee

Gerelateerd