Interview Ursula den Tex

Begin jaren negentig had Ursula den Tex regelmatig dezelfde droom. Ze moest voor Vrij Nederland een kleurenbijlage maken over een camping. Daarvoor diende ze natuurlijk iedereen, in elk huisje op de camping, gesproken te hebben. In haar droom stond ze te boenen in een douchecel, ‘met een grote zwabber met zo’n dweil eraan’. ‘Totdat ik bedacht, hé, ik moet ook mijn eigen huisje nog schoonmaken.’ Ze heeft haar hele professionele bestaan als VN-redacteur vooral geluisterd. Ze liet altijd andere mensen praten. ‘Op een gegeven moment dacht ik, ik heb mijn eigen bagage. Ik wil eindelijk eens naar mezelf luisteren. Ik had steeds meer het gevoel dat ik twee zware koffers meezeulde, die me begonnen te belemmeren in mijn onbevangenheid.’ Wat er in die koffers zat? Ze lacht uitbundig. ‘Vader en moeder. Mijn achtergrond, mijn jeugd. Het werd hoog tijd om die koffers uit te pakken.’

Toen Den Tex (75) in 1996 met de vut ging, begon ze aan het onderzoek van het...