Echt gebeurd
Al wie mijn daden aandachtig observeert, weet dat ik schaamteloos de meest flagrante leugens vertel. Zo verklaar ik graag dat ik nooit zelf schoonmaak. ‘Luister,’ zeg ik, en ik leg mijn hand op de borst, ‘ik betaal andere mensen om mijn huis schoon te maken. Ik ben hun dankbaar, zo dankbaar dat ik hen goed betaal.’
Ik geloof het zelf, maar het is niet waar. Ik ben geen gulle werkgever. Ik betaal het gebruikelijke tarief. Niet meer, niet minder. Dikwijls heb ik zelf mijn huis schoongemaakt. Dat besef kan ik niet uit mijn geheugen wissen. Het is onlosmakelijk verbonden met een gebeurtenis die me tot in de kleinste details zal bijblijven.
Het eerste detail is de dweil die ik stond uit te wringen op maandag 22 juli 1985, een vrije dag ter compensatie van de Belgische nationale feestdag op zondag 21 juli. Ik zie nog altijd het blauwgrijze zeepsop waarin ik de dweil had ondergedompeld. Ik trok hem uit het water, begon hem uit te wringen, en liet hem weer in de emmer vallen. Waarom? Dat weet ik niet. Ik kan alleen met de hand op het hart verklaren – alweer, dat besef ik, en misschien hecht u geen geloof meer aan mijn beweringen, maar ik wist met absolute zekerheid dat ik naar mijn zus moest. Twee dagen eerder was zij in een naburig psychiatrisch ziekenhuis opgenomen.
Ik droogde mijn handen af aan mijn broek, pakte mijn autosleutels en reed naar het ziekenhuis. In mijn herinnering dacht ik aan niets. Ik was een robot die werd gestuurd. Doe dit. Doe dat.
Moeiteloos kon ik de auto parkeren. Al het ziekenhuispersoneel dat kon worden gemist, genoot van een vrije dag. Ik kende het ziekenhuis als mijn broekzak. Het was lang niet de eerste keer dat mijn zus er was opgenomen. Ook binnen was het opvallend rustig, alsof zo veel mogelijk patiënten voor het verlengde weekend naar huis waren gestuurd. Goed idee, vond ik.
Ik had me de naam van de afdeling waar mijn zus was terechtgekomen in het hoofd geprent, en ook het nummer van haar kamer. Ik klopte aan. Geen antwoord. Ik klopte opnieuw. Opnieuw geen antwoord. Ik probeerde de klink. De deur was op slot.
Ik dacht: ze zit vast ergens te knutselen bij wijze van therapie. Domme veronderstelling, want vrije dagen verlopen zonder therapie. Ik ging zitten wachten. Ik dacht: ze komt zo meteen. Eindelijk hoorde ik voetstappen. Het was niet mijn zus, wel een verpleegster die ik had ontmoet toen mijn zus werd opgenomen. Ik glimlachte, maar zij slaakte een gil en sloeg haar handen voor de mond. Toen draaide ze zich om en rende weg. Even later dook ze op samen met een andere verpleegster, haar handlangster, zo zou ik later begrijpen, én met een sleutel.
De deur zwaaide open. Opnieuw dat gilletje. Ik veronderstel dat ik ook schrok, al herinner ik het me niet. Alles en iedereen schrok op uit de lome roes waarin de vrije dag het ziekenhuis gedompeld had. Mannen betraden het toneel, sterke mannen die de riemen losmaakten waarmee de verpleegsters mijn zus aan het bed hadden vastgebonden omdat ze zo geagiteerd was, het bed waarop ze in een coma aan het wegglijden was vanwege de vele suikers in haar bloed, het coma waaruit iets of iemand mij bevolen had haar wakker te schudden.

Gerelateerd