Interview Anton Dautzenberg

Hij kreeg vanochtend een vreemd mailtje. Van een man die laatst aanwezig was bij een signeersessie voor zijn roman Samaritaan, een min of meer getrouw verslag van zijn nierdonatie. Dautzenberg: ‘Ik kende hem al. Hij was ernstig ziek en wilde na het lezen van mijn boek ook een nier doneren. Hij reed naar me toe in zijn rolstoel en zei: Je zult binnenkort slecht nieuws van me horen. Wat zou dat zijn? Kreeg ik vanochtend een mailtje van hem. Hij heeft geprobeerd zelfmoord te plegen door bleekchloor te drinken. Het heeft vijftien uur geduurd, maar hij is niet gestorven.’ Dautzenberg haalt de geprinte mails uit zijn binnenzak. ‘Hier, lees maar. Bizar, hè?’

Schrikt hij hiervan? ‘Nee, ik heb niet zulke negatieve connotaties met zelfmoord.’ Maar met bleekchloor? Laconiek: ‘Als hij daarvoor kiest, moet hij dat zelf weten. En hij heeft nog wel dit mailtje kunnen tikken, denk ik dan.’ Hij lacht.

Dautzenberg en zijn werk roepen sterke reacties op. In minder dan een...