Hans (59) is bijna klaar voor zijn zelfgekozen einde. De depressie weegt te zwaar, het leven is kleurloos geworden. De suïcidecounselor luisterde naar hem: ‘En hij confronteerde me met dingen die ik me niet voldoende had gerealiseerd. Zoals de schuldvraag: wat het voor je omgeving betekent dat je een einde maakt aan je leven.’

Hans wil dood. ‘Ik zie mijn dood als een hoogtepunt. Niet in de zin van een feestelijk hoogtepunt. Want ik heb verloren van het leven. Maar voor mij betekent de dood dat er een einde zal komen aan mijn ondraaglijk lijden. Het is de laatste mogelijkheid om me te verlossen van de kwelling van het leven.’

Hij beschouwt zichzelf als een ‘terminaal psychiatrisch patiënt’. Al negen jaar lang leeft hij zijn leven met grote moeite. ‘Ik sukkel als aangeschoten wild door het leven,’ zegt hij. Om vijf uur ’s middags begint hij al op de klok te kijken, verlangend naar het einde van de dag. Tergend langzaam brengen de wijzers hem naar zes uur,...