Interview Jan Wolkers

Hij mag dan onlangs tachtig geworden zijn, Jan Wolkers werkt nog bijna elke dag. Hij schrijft, of schildert in z’n atelier. De laatste maanden is zijn productie iets teruggelopen, omdat hij vanwege wondroos aan beide enkels zes weken lang het bed moest houden. Doodziek was hij, van de hoge doses penicilline. Dat kon niet anders. Want aan wondroos kun je doodgaan. ‘Balkenende had het ook. Maar bij hem was het een straf van God. Hij had het verdiend. Ik niet.’ Wat hij die zes weken gedaan heeft? Nou, hij mocht zich dan ‘bijna een lijk’ voelen, dat was natuurlijk geen reden voor ledigheid. Hij heeft ondertussen een cursus cellospelen gevolgd. De afdruk van de steun staat nog in de matras. Inmiddels is hij dankzij zijn fabuleuze lichaamskracht én de kundigheid van zijn fysiotherapeut weer zo goed als hersteld. Al schildert hij in zijn atelier nu tijdelijk nog zittend op een stoel. Achter ons staat het ontwerp van zijn Rembrandtmonument, dat op zijn...