Interview Marino Magliani

IJmuiden gaat vandaag geheel in grijs gehuld: eerst een laag modderig asfalt, dan bakstenen gebouwen met namen als De Dwarsligger en De Doorneberg, daarboven een vale hemel die weinig goeds voorspelt. Tegen de tijd dat de bus in Zeewijk stopt, kletteren slagregens tegen de gevels van de galerijflats; geen omgeving die je omarmt. Toch heeft de Italiaanse schrijver Marino Magliani (1960) hier zijn toevluchtsoord gevonden. Twintig jaar geleden streek hij na veel omzwervingen in IJmuiden neer, om nooit meer weg te gaan. In zijn krappe flatje, ingesloten door bos en duin, voelt hij zich veilig. Daar schrijft hij onverdroten door.

‘Nederland is een fantastisch land,’ zegt de schrijver na een korte begroeting in het portiek van zijn flat. Met zijn melancholische blik volgt hij hoe de regen te pletter slaat op de terrastegels. ‘Regen, wind, kou; genoeg om voor binnen te blijven. Ik woon graag in mijn kamer.’ Met zijn ‘kamer’ doelt hij op het appartement met...