In gesprek met ‘moralist’ Albert Verlinde

‘Hoer’

Het gaat Albert Verlinde (50) voor de wind. Hij is na Joop van den Ende de grootste theaterproducent van Nederland. In 2010 kreeg hij van de koningin een lintje vanwege zijn bijdrage aan de Nederlandse cultuur – met musicals als Toon en Ramses – en aan de homo-emancipatie. Maar hij is vooral bekend – en berucht – vanwege het entertainmentprogramma RTL Boulevard, dat hij al tien jaar met zijn kenmerkende venijn presenteert, goed voor ruim een miljoen kijkers per dag. Daar grossiert hij in de emoties van de sterren en vent hij relletjes uit als ‘entertainmentdeskundige’. In navolging van de artiesten die er hun privéleven komen openbaren in ruil voor de promotie van hun film of cd, schuiven ook politici in verkiezingstijd aan voor een stem van de kijker. Het programma heeft school gemaakt: ook traditionele media brengen inmiddels steeds meer entertainmentnieuws. Persbureau ANP lanceerde begin dit jaar zelfs een entertainment-feed: een stroom aan showbizznieuwtjes, vierentwintig uur per dag.

Wie in RTL Boulevard opdraaft, krijgt Verlindes mening erbij cadeau. Hij neemt menselijk gedrag onder de loep om tot een ongezouten oordeel te komen. Zo noemde hij presentatrice Mariska Hulscher een ‘hoer’ toen ze twee maanden na haar gesponsorde huwelijk met een RTL Boulevard-regisseur alweer de scheiding aanvroeg. Presentator Robert Jensen kon zijn televisiecarrière wel vaarwel zeggen na Verlindes niet aflatende mediaoffensief tegen hem. Viola Holt dreigde met een advocaat toen hij haar in het programma ‘Miss Cellulitis’ had genoemd, maar zette uiteindelijk niet door. ‘Natuurlijk is het belangrijk om vrienden met hem te blijven,’ zei ze in 2008 in Quote.

Verlindes invloed in Hilversum reikt ver: hij heeft een imposant netwerk en weet alles van iedereen. Hij zocht de grenzen van de entertainmentjournalistiek op door beelden van overspel plegende sterren op televisie uit te zenden: actrice Georgina Verbaan zoenend met haar minnaar in een Leids café, presentatrice Yolan­the innig verstrengeld met voetballer Wesley in een parkeergarage. Vorige week toonde hij foto’s van een vreemdgaande Gordon in de uitzending. Dat gefotografeer met mobieltjes vond hij een schánde, zei hij erbij, maar ja, de foto’s waren er nu eenmaal, hij had overlegd met Gordon, en wie was Verlinde om zijn kijkers de beelden te onthouden? Toen hij zelf werd afgeluisterd door omroep BNN, spande hij een rechtszaak aan, die hij vorig jaar won.

Verlinde is, kortom, een omstreden man. Maar noem hem geen roddeljournalist. ‘Ik ben de boodschapper,’ zegt hij. ‘Ik moet het entertainmentnieuws van de dag hebben en het publiek alles geven.’ Zijn mening is heilig. In zijn contract met RTL liet hij zijn vrijheid van meningsuiting vastleggen. ‘Zodat ik bijvoorbeeld geen RTL-sterren hoef te ontzien. Mijn vader gaf mij al jong mee: als je een grote mond hebt of denkt namens anderen te spreken, dan kijk je achterom en sta je ineens alleen.’

Echte woede

Zijn venijn verkoopt. ‘Als hij zich als een integere en menslievende man zou presenteren, wordt het saai,’ zegt Liesbeth List over Verlinde, met wie ze veel samenwerkt. Volgens haar is hij buiten RTL Boulevard ‘serieus en positief, helemaal niet de glamourboy’. ‘Maar braaf zijn werkt niet op televisie en dus zet hij de knop om en speelt zijn rol.’

Dat heeft ze goed gezien, vindt Verlinde. ‘Ik heb lang gedacht dat Albert op televisie en Albert in het echt heel erg op elkaar lijken, maar dat is niet zo. Albert op televisie is veel drukker, die is bezig met het scoren van kijkcijf… ehm, om te zorgen dat het een goed programma wordt. Ik ádem het programma, dus ik weet precies wat het nodig heeft en wat er van mij verwacht wordt: nu even boos zijn, dan weer verbaasd kijken. Maar ik neem mijzelf en mijn ervaringen daarin mee. De woede is ook vaak echt.’

Vond hij overspel aanvankelijk nog behoren tot privacygevoelige kwesties, inmiddels is het een hot topic geworden. Waar liggen zijn grenzen? ‘Ik vraag alles,’ zegt hij, ‘maar mensen hoeven niet te antwoorden. En ik weeg mijn oordeel zorgvuldig af. Connie Breukhoven vind ik een van de grootste drama’s van de afgelopen jaren, een en al leed. Maar ik ben ontzettend blij dat ze haar verhaal bij ons komt doen. Dan ga ik niet roepen: schande!’

Maar u mengt zich wel in het familiedrama en neemt haar dochter Constanza, met wie ze in conflict is, de maat. Daarin gaat u behoorlijk ver.
‘Wat ík te ver vond gaan, en dat is ongelofelijk belangrijk: dat meisje is veroordeeld voor de inbraak in een kluis in haar ouderlijk huis. Toch mocht ze leeglopen in Privé en een boek schrijven waarin ze de wereld verkettert. Het is toch niet normaal dat iemand in Nederland na een misdaad dat recht krijgt?’

Dan is het aan u om de rekening te vereffenen?
‘Eigenlijk wel, ja. Het druist in tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel. Dan staat het principiële knulletje op: tot hier, en niet verder. Ik ben een moralist.’

U ziet uzelf als het morele kompas van uw kijkers.
‘In zekere zin wel. Al zou ik mijzelf eerder de TomTom van entertainmentland noemen. Maar inderdaad, ik beoordeel ook andermans gedrag. Per persoon maak ik een afweging en onderzoek ik de motieven. Verloochent iemand zichzelf voor roem? Ik ga geen oordeel geven over Rob de Nijs die op zijn negenenzestigste vader wordt. Ik kan dan hoogstens zeggen: hoe gelukkig is die keuze? Maar toen Rick Brandsteder in een discotheek slagroom van borsten aflikte, heb ik dat wel veroordeeld. Hij kreeg nota bene geld betaald als hét gezicht van een goededoelenloterij. Straal eens wat meer maatschappelijke verantwoordelijkheid uit, denk ik dan.’

Zelf staat Verlinde bekend als uitermate beheerst, zeg maar gerust: een controlfreak. Zijn leven wordt bepaald door zijn agenda, een aaneenschakeling van afspraken die zijn assistente er per uur in zet. Wie in zijn ogen te zeer uit de band springt, krijgt er in zijn programma van langs. Wie niet loyaal aan hem is, ook. Sinds zijn voormalige medepresentator Beau van Erven Dorens RTL Boulevard achter zich liet voor een nieuw avontuur, wrijft Verlinde hem in zijn programma graag zijn missers in.

Volgens Liesbeth List is hij er om sterallures te temmen. ‘Dat klopt,’ reageert Verlinde. ‘We zijn allemaal hetzelfde, ster of niet. We hebben allemaal onze twijfels en angsten, dus alsjeblieft: laat ze horen! Blijf normaal, anders ga je verarmen en word je een diva.’ Even is het stil. Dan: ‘Je moet altijd een beetje bang blijven dat het allemaal ophoudt.’ Hij neemt een slokje thee en vervolgt: ‘Vroeger kon Henk van der Meyden in zijn pagina Privé in De Telegraaf een ster maken of kraken, nu doe ik het. Maar ik ben me er bewust van en maak geen mensen kapot.’

Talkshowhost Robert Jensen kon anders wel inpakken na uw mediaoffensief.
‘Dat heeft hij toch zelf gedaan? Als je elke week mensen basht zoals hij deed, dan krijg je de bal een keer terug. Hij is zelf verantwoordelijk, al denk ik dat hij zonder mijn toedoen wel wat langer op televisie was geweest.’

Medelijden?
‘Nee, maar ik had meer van hem verwacht. Talent is een combinatie van artisticiteit, zakelijk gevoel en je grenzen kennen. Jensen is als een olifant door een porseleinkast gedenderd; dan houdt je talent snel op. Dat was ook zonder mij gebeurd. Je moet tegen een dreuntje kunnen. Gordon en Paul de Leeuw hebben het talent om dan toch door te gaan. Ik ben soms ook aan de beurt, bijvoorbeeld toen ik ten onrechte verkondigde dat het publiek van Beaus oudejaarsconference uit zwervers bestond die er tegen betaling zaten. Dan geef ik mijn fout toe en is het klaar.’

Denkt u soms niet: wie ben ik om als rechter te oordelen over andermans leven?
‘Nee, want ik ben gewoon de buurman die over anderen praat, meer is het niet.’

Wel voor een salaris van ruim negen ton en ruim een miljoen Nederlanders.
‘Dat realiseer ik me wel, maar ik vind er vanuit mijn vakkennis en levenservaring het mijne van en dat zeg ik ook. Het is mijn taak om nieuws te duiden.’ Na een stilte: ‘Wat er ook over mij gezegd wordt, op één ding kun je me niet betrappen: dat ik niet sensibel ben. Ik voel wanneer iets een drama is en geen grap. Als een item het echte leven raakt, zoals bij dood, moet je uitkijken. Als je dat verkeerd doet…’

Ook de dood is nieuws. En dus is het niet zozeer de vraag óf Verlinde het brengt, maar hoe. Nadat zijn zwager, acteur Antonie Kamerling – de man van actrice Isa Hoes, zus van Verlindes echtgenoot Onno Hoes – zelfmoord had gepleegd, riep Verlinde iedereen op de familie met rust te laten. Zelf wijdde hij er een hele uitzending aan. ‘Ik móést het wel doen,’ verklaart hij zijn dubbele moraal. ‘Want dat was wat er die dag in entertainmentland gebeurde. Als je daar niet over praat, word je als programma ongeloofwaardig.’ Zachter: ‘Natuur­lijk grijpt het me aan. Ik heb het integer gebracht en inzichtelijk willen maken wat er aan zijn dood voorafging. Ik ben me er altijd van bewust dat 1,2 miljoen mensen zitten te kijken die hun oordeel een beetje van mij laten afhangen. Als een programma niet scoort of iemand een al dan niet geslaagde overstap maakt, heb ik – hup! – zo mijn oordeel klaar. Maar over de grote zaken in het leven heeft de ander het laatste woord.’

Wantrouw iedereen

Albert Verlinde groeide op in zes verschillende plaatsen, van Schagen tot Vught. Het was de tijd van wederopbouw en zijn ouders trokken met het gezin van baan naar baan. ‘Door het vele verhuizen heb ik me leren hechten aan een klein groepje mensen,’ vertelt hij. ‘Voor de buitenwereld heb ik een laag zelfbescherming opgebouwd waardoor ik altijd goed naar mezelf heb kunnen luisteren. Als ik niet aan mezelf toekom, gaat er een ingebouwde wekker af.’

De boodschap die hij als kind van zijn ouders meekreeg: wantrouw iedereen. In de oorlog had zijn vader eens een ooievaar zien neerstrijken op het dak van zijn ouderlijk huis. Hij riep uit: dat brengt geluk! Een dag later fikte het huis tijdens een bombardement af tot op de grond terwijl de familie in de kelder schuilde. ‘Sindsdien ging mijn oma geknakt door het leven en heeft ze vaak met zelfmoord gedreigd. Mijn vader voelde zich verantwoordelijk voor haar. Na de brand had hij nog één jeugdfoto. Hij heeft zijn besef aan ons doorgegeven: niets is voor altijd.’ Over het verleden werd zelden gesproken, zijn vader heeft altijd ‘keihard gewerkt om het te vergeten’. Ook voor het gevoelsleven was weinig ruimte. ‘Mijn ouders probeerden uit alle macht een toekomst voor hun vier kinderen op te bouwen.’

Intussen droomde Albert op zijn kamertje weg bij de theaterwereld. ‘s Ochtends vroeg zong hij mee met de elpee van Hamelen. ‘Ik had het gevoel dat ik elk moment ontdekt kon worden en daarom stond ik zingend naast de pick-up met het raam open.’ Op de middelbare school interviewde hij sterren voor de schoolkrant. Hij wachtte Jos Brink op bij de artiestenuitgang om hem te vragen hoe hij zelf een ster kon worden. Brink schreef op de achterkant van het programmaboekje het telefoonnummer van de Kleinkunstacademie. Aan hem vertelde Albert ook voor het eerst dat hij op mannen viel. ‘Ik wist het al vanaf mijn twaalfde, maar durfde het niet aan mijn ouders te vertellen. Ze waren zo lief en hadden het zwaar. Toen ik puber was, hadden ze eindelijk een stabiel leven opgebouwd. Moest ik dat verstoren door te zeggen dat ik homo was?’ Hij herinnert zich nog hoe hij tobbend in de auto op de parkeerplaats naar cassettebandjes zat te luisteren terwijl zijn ouders en drie zussen binnen in hun Zwitserse vakantiehuis spelletjes zaten te spelen. Volgens zijn zus Gertie liep Albert die jaren ‘fluitend door het huis’. Niemand merkte dat hij ergens mee zat. In die eenzame tijd, zegt hij, heeft hij geleerd zich te verplaatsen in de belevingswereld van anderen; in hun angsten, twijfels, verdriet. Zijn eigen emoties onderdrukte hij. ‘Ik was de enige kleinzoon en wilde mijn opa niet teleurstellen. Zijn achternaam moest toch worden doorgegeven. Ik was ook bang dat mijn zussen op straat zouden worden lastiggevallen en vreesde dat ik mijn ouders verdriet zou doen. Dan draag je de hele wereld op je schouders in een relatief simpel besluit.’ Toen hij tijdens zijn eindexamen concentratieproblemen kreeg, heeft hij het aan zijn ouders verteld. ‘Het bleek geen enkel probleem.’

Sindsdien heeft hij er nooit meer een ‘big deal’ van gemaakt. Toen men hem bij RTL adviseerde om te verzwijgen dat hij een vriend had, zei hij: ‘Luister, ik ben geen dertig geworden om verstoppertje te spelen. Dit is wie ik ben.’

Een groot compliment

Verlinde deed er naar eigen zeggen lange tijd ‘totaal niet toe’. Hij voelde zich onmachtig, woede werd zijn motor. Na de Kleinkunst­academie wilde hij het in de jaren tachtig gaan maken als cabaretier, maar met zijn groep Boeme­rang trok hij bepaald geen volle zalen. Ook als musicalster had hij weinig succes. Toen hij voor de hoofdrol in Les Misérables werd gepasseerd door Danny de Munk, hield hij het voor gezien. In 1989 besloot hij zijn geluk bij de televisie te beproeven. In tien jaar tijd groeide hij uit tot een van de vaste gezichten van de showbizzrubrieken van SBS 6, maar hij stond vanwege zijn kleurige hemden en blonde coupe vooral bekend als ‘de pratende Ken’. ‘Als ik niet op mijn veertigste opzij wilde worden gezet voor een jonge jongen, dan moest ik ervoor zorgen dat ik een persoonlijkheid werd om wie niemand meer heen kon.’ Hij had al vaker ‘een entertainmentrubriek met een mening’ geopperd, maar ving keer op keer bot bij de zenderbazen. Totdat hij een showbizzrubriek kreeg in het radioprogramma van Edwin Evers. ‘Toen werd de uitgesproken Albert zichtbaar die de mensen nu kennen. Ik ben stronteigenwijs, een vechter. Ik knokte met iedereen om te komen waar ik nu ben, met filmmaatschappijen, muziekmaatschappijen, met Joop van den Ende. Toen ik door zijn toedoen weg moest bij RTL, ging ik naar SBS 6. En toen ik in 2001 hoorde van RTL Boulevard, heb ik meteen gebeld. Dat programma moest ík presenteren.’

Verlinde vindt het ‘een groot compliment’ als sterren hem betrekken in hun wel en wee. ‘Ze hebben kennelijk vertrouwen in mij.’ Maar soms staat zelfs hij te kijken van wat artiesten in zijn programma willen komen vertellen. ‘Vroeger meldde je dat een artiest ziek was en dan vertelde de manager kort het verhaal; nu zit je aan de rand van het bed bij een operatie. Die drang om werkelijk alles te delen vind ik wel vreemd. Soms moet ik iemand echt tegen zichzelf beschermen.’ Zo hing de weduwnaar van schilder Friso Wiegersma de avond van zijn begrafenis al in de uitzending aan de telefoon. ‘Ik had toen moeten zeggen: we bellen volgende week, als je meer afstand hebt. Tranen leiden af, ze komen al snel over als effectbejag.’

Wat het succes van RTL Boulevard verklaart? ‘Sterren zijn de nieuwe buren,’ zegt Verlinde. ‘Door de individualisering zitten veel mensen eenzaam achter hun televisie of computer. Echt contact is er steeds minder, dus dan leer je vooral van het leven van de sterren. Je ziet ze verliefd worden, trouwen, ziek zijn en doodgaan. Het is een uitvergroting van je eigen werkelijkheid. Iedereen heeft wel eens heibel met zijn baas, vrouw of kinderen. Het is dus heel herkenbaar als je op televisie hoort dat iemand gaat scheiden of geen succes heeft terwijl hij juist hoog van de toren had geblazen.’ Leed­vermaak dus? Met een lach: ‘Liefde doet het ook goed. Entertainment heeft altijd een link gelegd tussen het persoonlijke leven van de sterren en hun product. Liz Taylor kon uitgroeien tot een ster omdat iedereen wist wat ze meemaakte.’ Inmiddels zijn de moderne media – ook in Nederland – álles gaan verpersoonlijken. ‘Iedereen die iets te vertellen of te verkopen heeft, verschijnt in een van de drie entertainmentprogramma’s die ertoe doen: De Wereld Draait Door, Pauw & Witteman en RTL Boulevard. Of je nu schrijver bent of politicus.’

Maar niet iedereen zwicht voor Verlinde. Zo weigerde Femke Halsema principieel om aan zijn desk te verschijnen. ‘Ik heb dat zo stóm gevonden,’ zegt hij nog altijd geërgerd. ‘Geen enkele linkse partij is destijds ingegaan op ons verzoek om in verkiezingstijd in ons programma te komen. Alleen VVD, CDA en PVV gaven thuis.’ In één adem: ‘Hoe kun je je nou als politicus permitteren om tegen de helft van Nederland te zeggen: voor jullie doen we ons best sowieso niet? Het is toch gewéldig dat Ivo Opstelten voor onze camera’s minister Marja van Bijsterveldt met haar gebroken been in een karretje over het Binnenhof duwde? Zij snappen dat het publiek wil zien: het zijn toch leuke mensen.’ Is ‘leuk’ dan het belangrijkste criterium voor een politicus? ‘Natuurlijk is de inhoud belangrijk, maar het begint bij de vorm. Politiek is ook emotie.’

Verslaafd geraakt

Een artiest is hij nooit geworden, maar inmiddels is Albert Verlinde dankzij beroemde mensen zelf beroemd geworden. Hij vreest dat hij ‘een beetje verslaafd is geraakt aan de aandacht’. Toch blijft theater maken zijn grote liefde. ‘Prachtig die kijkcijfers elke dag, maar Boulevard is een vluchtig systeem dat toch wel draait. Je begint, en na een uur stap je weer in je auto en rijd weg. Met theater creëer je echt iets, het is blijvender.’

In de tijd dat zijn televisieroem uitbleef, besloot Verlinde ‘op zoek naar erkenning’ de musical Piaf te produceren, met Liesbeth List in de hoofdrol. Samen met zijn compagnon Roel Vente richtte hij daartoe in 1999 theaterbedrijf V&V Entertainment op. Van den Ende had Nederland al warmgedraaid voor de musical, dé theatervorm die emoties uitvergroot. Veel musicalproducenten gingen destijds failliet, maar Verlinde en Vente investeerden eigen geld in hun onderneming, die gestaag groeide. Parallel aan zijn televisiesucces nam ook zijn theatersucces toe. Inmiddels is Verlinde na Joop van den Ende de grootste theaterproducent van Nederland. Toeval? Het woord belangenverstrengeling is al vaak gevallen. ‘Ik geef toe dat er een merkwaardige ontwikkeling is geweest,’ zegt Verlinde. ‘Joop van den Ende kreeg destijds geen eigen entertainmentprogramma van RTL omdat hij producent was. Een producent mag niet zijn eigen producten aanprijzen, was de gedachte. Ik begon vooral als presentator en mijn bedrijf is geleidelijk meegegroeid; nu heb ik beide. De redactie heeft er aan kunnen wennen.’

Kortom: belangenverstrengeling, maar niemand zit er meer mee.
‘Dat komt omdat de producties van Joop en mij evenveel aandacht krijgen. Er is een goede balans.’

Maar mensen zullen wel eerder een kaartje voor uw musicals kopen omdat ze u elke dag op televisie zien.
‘Daar sta ik soms wel van te kijken, ja. Zit ik in het theater naar Miss Saigon van Van den Ende te kijken, denken de mensen dat het van mij is. Omdat ik inderdaad een gezicht ben geworden.’

Door u is er veel aandacht voor het genre musical. Zou uw vertrek bij RTL Boulevard niet slecht uitpakken voor u als theaterproducent? Uw medepresentatoren lijken weinig op te hebben met musicals.
‘Ik denk wel dat het moeilijk wordt als ik er niet meer zit. Want in andere programma’s worden musicals weinig besproken, eigenlijk helemaal niet.’ Na een stilte: ‘Dan heb je als producent de nóg grotere uitdaging om een prikkelend verhaal te bedenken dat mensen binnen de Boulevard-doelgroep aanspreekt. Uiteindelijk draait het allemaal om de doelgroep.’

En Verlinde weet als geen ander hoe hij die moet bedienen. Op de redactie heeft hij doorgaans het laatste woord. ‘Een lastige vent om mee te werken,’ zei een voormalige redacteur in Quote. ‘In korte tijd versleet hij drie eindredacteuren die het beu waren dat meneer om vier uur ‘s middags het hele draaiboek omgooide waardoor de volledige redactie een halve dag voor niets had gewerkt.’

Verlinde: ‘Ik doe het programma zonder autocue en ga de uitzending in met twintig verschillende onderwerpen. Het gaat alleen goed als ik de absolute controle heb. Je hoeft niet te werken alsof je elke dag dood kunt gaan, zei een kennis eens tegen me. Maar ik weet precies wat ik moet vertellen en welke plaatjes in beeld moeten komen. Als mijn redactie dé vraag niet heeft voorbereid, zeg ik: zó doen we het, anders word ik gek! Ik loop als een kapitein op het schip en als redacteur moet je gewoon leveren. Je werkt wél voor Boulevard, de eredivisie van de tv.’

Klap

De afgelopen twee jaar waren tumultueus. Zijn zwager Antonie Kamerling pleegde zelfmoord, zijn man Onno werd VVD-burge­meester van Maastricht, zijn zakenpartner Roel Vente stapte over naar concurrent Joop van den Ende. ‘Antonies dood was diep triest, maar had in elk geval een voorgeschiedenis. Het vertrek van mijn zakenpartner na tien jaar kwam totaal uit de lucht vallen. Uiteindelijk is er zakelijk weinig veranderd dankzij zijn opvolger, maar mijn vertrouwen heeft een klap gekregen.’

Intussen is het in de theaterwereld gaan stormen door de crisis en het grote aanbod. ‘Maar juist als het tegenzit ben ik op mijn sterkst. Dan kómt er toch een strijdlust los. Ik maak nu volop plannen om de mensen weer te verleiden tot een musicalbezoek.’

In het tumult vormt zijn man Onno Hoes zijn baken. Ze trouwden in 2001 zodra de wet dat toestond, maar wonen sinds Hoes’ burgemeesterschap vanwege de afstand weer gescheiden. Hun plannen om ooit een gezin te vormen hebben ze laten varen. ‘Vier jaar lang zijn we bezig geweest om in Amerika een kind te adopteren. We zagen het al voor ons: Onno zou thuis blijven, ik zou wat minder werken. Maar de procedure duurde jaren en door het leeftijdsverschil dat er tussen de ouders en het kind moet zijn, zouden we een steeds ouder kind krijgen. Een baby’tje is nog te overzien, hoe moeilijk ook. Maar een kind dat bewust een trauma heeft meegemaakt, dat vonden we te riskant.’

Het blijft pijnlijk. ‘Nu ik de vijftig ben gepasseerd raakt het me meer dan eerst. Ik ben nog van de generatie: als je homo was, dan ging je niet trouwen, mocht je op een stabiele relatie hopen en zaten kinderen er niet in. Alle verworvenheden zijn voor mij net te laat gekomen.’

Onlangs zat hij aan tafel met een van zijn directieleden bij RTL, die over zijn prille vaderschap vertelde. ‘Er zat nog een andere collega van ons bij, die ook homo is. We keken elkaar toen even aan, zo van: o ja, voor ons dus niet.’

Maar zegt hij, het leven is tegenwoordig goed voor hem. ‘Ik tel mijn zegeningen: een succesprogramma en mijn eigen theaterbedrijf.’ Hoelang hij RTL Boulevard nog blijft doen weet hij niet. Hij zegt al jaren dat hij er over twee jaar mee ophoudt, maar vooralsnog werkt hij onverminderd door. Deze week is hij één avond thuis. ‘Maar op een gegeven moment roept iets in mij: stop! Dan zet ik rigoureus telefoon en computer uit en laat ik alles afbellen.’

In de toekomst wil hij alles wat ook maar ‘een beetje hoofdpijn’ veroorzaakt uit zijn leven bannen. ‘Zoals acht afspraken op een dag plannen, of zeggen dat Patty Brard te dik is. Kun je nou écht niet beter dan dat, denk ik steeds vaker na zo’n verkeerde opmerking. Mijn excessen van boosheid nemen af. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik tegen de buitenwereld moest vechten, ik deed er nooit toe. Maar nu weten mensen wie ik ben.’

Verlinde zou het rustiger aan willen, en inmiddels ook kúnnen doen. ‘Maar mijn zuinigheid staat mij weinig toe te genieten. Sinds mijn jeugd voel ik constant die angst voor het moment dat het allemaal misgaat en ophoudt; het succes, de aandacht, het geld. Straks is de euro niets meer waard, denk ik dan, en zit ik met die spullen.’ Na een stilte: ‘Ik probeer alles vast te houden. Het kan zomaar voorbij zijn.’