<div class="lead">Ko Colijn begrijpt niets van de sportzomer en de diarree van chauvinisme. Staat alle aandacht voor sportprestaties nog wel in verhouding tot het ‘nationale belang’ dat ermee gediend zou zijn?</div>
Nog twee weken sportzomer en dan is die diarree van chauvinisme gelukkig voorbij. Hoe komt het toch dat we ons, in de aanslagzomer, maandenlang druk maken over fietsers en beachvolleyballers die toch echt zichzelf en niet ons land op de kaart zetten? Om nog te zwijgen van kleiduivenschieters en handboogschutters van wie we nog nooit hadden gehoord, maar die als het om nationale medailles gaat opeens de journaaluitzendingen uit het rooster duwen?
Van een Italiaanse fietswedstijd tot en met de Olympische Spelen is drie maanden lang alles ondergeschikt gemaakt aan de dwaze opwinding over zoiets als trots, een simpele emotie die ik maar niet wil begrijpen als het gaat om prestaties waar ik zelf niets aan heb bijgedragen, en die niets zullen bijdragen aan mijn geluk. Ik begrijp niet waarom ik wildenthousiast zou moeten zijn over een autobezeten Limburger met een Belgische moeder die zijn rondjes anderhalve seconde harder gaat dan een Fin of die ‘podium rijdt’ dankzij een goede bandenwissel. Ik begrijp niet waarom ik zou moeten treuren om de Hollandse tennisser die 138ste op de wereldranglijst staat, om belastingtechnische reden in Monaco woont en voor de zoveelste keer in de eerste ronde van een toernooitje aan de andere kant van de wereld is uitgeschakeld. Ik begrijp niet waarom een radiomeneer me uitlegt dat Nederland door veel ‘tegenslag’ de eerste dag in Rio geen medailles heeft behaald, nadat hij me wekenlang heeft wijsgemaakt dat niets aan het toeval is overgelaten en ‘onze’ jongens en meisjes gedoodverfde favorieten waren.
De tranen schieten me in de ogen als een televisiepresentator de zoveelste lusteloze voetbalavond in Frankrijk opent met de woorden: ‘Goed nieuws voor Nederland! De wedstrijd Zwitserland-Albanië wordt komende zondag door scheidsrechter Björn Kuipers geleid!’ Ik begrijp niet waarom ik twee weken lang steeds moet meetreuren met studiodeskundigen over de pech dat die supermarkteigenaar uit Oldenzaal ‘helaas voor Nederland’ het fluiten van de finale toch wel eens zou kunnen mislopen, omdat hij een strafschop niet liet overnemen toen de keeper te vroeg had bewogen. Ik begrijp niet waarom de Europese Kampioenschappen atletiek een ‘heerlijk geslaagd’ event voor ‘ons land’ genoemd worden. Trouwens: Europees? De tv werd niet moe te herhalen dat het eigenlijk Keniase meiden zijn die alle loopnummers voor Turkije wonnen, waar er steevast over ‘Nederlandse medaillekansen’ wordt gesproken als Sifan Hassan zich in een oranje hempie aan de start meldt.
Ik begrijp niet waarom mijn oranjegevoel zou moeten opgloeien als een Duitse sprinter uit een Hollandse wielerploeg een touretappe wint, of een Hollandse ploegleider steevast voor de camera wordt gesleept omdat een Brit dankzij Sky-miljoenen onverslaanbaar is. Ik begrijp niet waarom ‘het slecht is voor het Nederlandse voetbal’ als een elftal uit Almelo op een Portugese berg door een plaatselijke dorpsclub wordt uitgeschakeld, terwijl we onze veren staan te strijken als een Nederlandse voetballer zich weer eens voor een paar miljoen euro naar Portugal of Turkije laat verkopen. Ik begrijp niet waarom al die nationale fietsdeskundigen Bauke of Wouter al van tevoren tot winnaar van de wegwedstrijd uitriepen, en na afloop – om ons zwaargewonde oranjegemoed te deppen – wegkruipen in niet eerder gebruikte excuses als ‘het was natuurlijk wel een vreemde koers, het Braziliaanse wegdek was gladder dan op de Cauberg, de warmte is anders dan in de Amstel Gold race, de waaiers anders dan in de Noordoostpolder, en onze renners hadden vandaag de focus en de benen niet’.
Anders had oranje wel gewonnen.
Ik begrijp de zendtijd niet die twee jaar lang aan olympische kwalificatietoernooien is besteed en waarin judoka’s tot in alle uithoeken van de wereld zijn gevolgd, die op de eerste dag van de Spelen na drie minuten gevloerd zijn en naar huis kunnen. Zuur voor die jongen, en alle respect voor zijn inspanning natuurlijk, maar staat de aandacht nog wel in verhouding tot het ‘nationale belang’ dat met al dat geïnvesteerde chauvinisme is gediend?
Of is al dat chauvinisme een futiele poging om het grenzeloze van terreur en vluchtelingenstromen te verdringen?

Gerelateerd