Soms denk je dat Nederland het alleenrecht heeft op bepaalde gektes, maar als je dan even verder van huis bent, zie je dat zelfs die gedachte berust op grootheidswaan. Ook in de gekte zijn we niet speciaal.

Ik sta hier in Hanover, Zuid-Afrika, een wijk die deel uitmaakt van Kaapstad, en David heeft me hiernaartoe gereden. Er komt hier geen trein, de reguliere bus laat het afweten, en de minibusjes, daar moet je mee bekend zijn. Ze moeten jou ook een beetje kennen, dat is wel zo handig. David is kleurling, ik ben dat voor de gelegenheid ook. ‘Als je maar niet te veel praat in het openbaar,’ zegt David ‘want dan gelooft niemand je meer.’ Ik ben dus een zwijgende kleurling.

We staan op een stoffig voetbalveld, pal naast een moskee. De avond valt, David wil het niet te laat maken, want in het donker gebeuren hier dingen. Wat voor dingen? Nou ja… rotzooi, baklei. Voorlopig wordt er alleen maar gevoetbald.

Je kunt zien dat de jongens moslim zijn, ze hebben allemaal een mutsje...