Interview met Wim Helsen

Terwijl theater de Koornbeurs in Franeker, ‘het gezelligste theater in Fryslân’, langzaam leegstroomt, zit Wim Helsen (37) ietwat verslagen in zijn kleedkamer. ‘Dit was heel hard werken,’ zucht de Vlaming boven een kop thee. Het publiek, waarvan het merendeel Reinier Paping nog door de stadsvaarten moet hebben zien ploegen, liet zich vanavond moeilijk meeslepen in zijn surrealistische universum. Een ouder echtpaar op de eerste rij, van wie de man zich in een elektrisch karretje verplaatste, hield het voortijdig voor gezien. Verschillende toeschouwers lieten zich na afloop van de voorstelling ontvallen dat het ‘niet echt iets voor ons’ was. En zelfs de technicus van de Koornbeurs had het niet helemaal begrepen. Toen op een bepaald punt van de avond een opvallend geluid door de zaal klonk, een vast onderdeel van de show, begon die direct aan allerlei knoppen te draaien om aan die herrie een einde te maken.

Toch was dit niet eens de zwaarste avond...