Pop
Het overkwam me op een plaats waar ik het totaal niet verwachtte: in een vestiging van de ook in Nederland bekende sandwichketen Subway. Meer specifiek: een Subway op Michigan Avenue in het centrum van Chicago. Excuses voor de place dropping, maar soms hebben plaatsbepalingen nu eenmaal betekenis. Subway, dat zegt ons: niet het bastion van de goede smaak.
Ik had net een footlong roast beef besteld, met tomaat, sla en een beetje mayonaise &#8211; hold the onions &#8211; toen ik noten hoorde die hier niet thuishoorden. Niet vanwege het bastion van goede smaak, dat dit dus niet was. De componist zou me erom vervloeken als ik dat ook maar zou durven te suggereren. Hij schreef door vermaarde orkesten uitgevoerde klassieke werken, maar ook &#8216;Titties &#8216;n Beer&#8217;. Op beide was hij even trots. Chicago is evenzeer van belang, omdat ik altijd het idee had dat hij in zijn thuisland nooit helemaal op waarde werd geschat. Maar juist hier, in een Subway in Chicago, ontwaarde ik &#8216;Peaches en Regalia&#8217;. Mijn eerste gedachte: Zappa, daar hoor je nooit meer muziek van. Ook niet in Nederland. Mijn tweede, nadat ik &#8216;Peaches en Regalia&#8217; op me had laten inwerken: wat is dat eigenlijk doodzonde. De muziek van Frank Zappa, concludeerde ik, is zo compleet anders dan andere muziek. Zo volstrekt origineel. Daarmee is de zwakte ervan ook meteen benoemd: muzikaal heeft Zappa geen volgelingen, alleen imitatoren. En imitatie wil niemand. Althans, geen imitatie van Zappa. Vorig decennium al schreef ik in Vrij Nederland een lijvig artikel over hoezeer ik hem miste. Nu was ik zelf bijna vergeten dat ik hem nog steeds miste, en de wereld met mij. Wanneer hij niet in 1993 was overleden, had ik het ergste voor hem gevreesd: zijn ironie zou vast verloren zijn gegaan in onze geïroniseerde wereld van vandaag.
Twee dagen na het voorval in de Subway zag ik dat weer eens een cd van hem was verschenen (het bleek er eentje in een reeks van vele te zijn, die ongemerkt aan mij was voorbijgegaan).
Eenenveertig jaar geleden traden Frank Zappa en zijn band The Mothers of Invention op in het bolwerk van het muzikale establishment in New York, Carnegie Hall. Carnegie Hall is met vier cd&#8217;s een lange zit, zeker omdat de complete eerste cd in beslag wordt genomen door het eigenaardig gecaste voorprogramma van de a-cappellagroep The Persuasions. Maar op de overige drie cd&#8217;s is het smullen van Zappa, geregistreerd tijdens de enige twee shows die hij ooit gaf in de prestigieuze zaal.
Aan het eind van het concert zegt Zappa vanaf het podium dat hij toch een toegift geeft, ook al heeft de vakbond hem laten weten dat dat zeshonderd dollar aan overuren zal kosten. Aan het hilarische &#8216;Mud Shark&#8217; gaat derhalve &#8216;The $600 Mud Shark Prelude&#8217; vooraf. God, realiseer ik me nu, wat heb ik gehunkerd naar de spotlust van deze man. Halverwege mijn footlong roast beef speelde ik in de Subway in Chicago &#8216;Peaches en Regalia&#8217; nog een keer in mijn hoofd af. De speakers braakten inmiddels iets uit van Rihanna &#8211; want een weeffout in het universum moet razendsnel worden hersteld.

Gerelateerd