Na een harsbeurt waarbij de tranen me in de ogen sprongen ging ik op zoek naar een pijnloos alternatief.

Ik liet onlangs voor het eerst in mijn leven mijn benen harsen (mijn gevoelens over mijn eigen lichaamshaar zijn overmatig en een beetje tegenstrijdig). Het werd gedaan door een schoonheidsspecialiste met grote zwartomrande ogen en een roze trainingsbroek aan. Ze legde me geduldig uit dat ik mijn broek en sokken uit moest trekken, en dat ik mijn schoenen kwijt kon op het matje naast de zilveren Boeddha. Toen ze zag hoe harig mijn benen waren, werden haar ogen nog groter. ‘Dat is lang geleden, of niet?’ zei ze, terwijl ze talkpoeder over mijn schenen strooide alsof het poedersuiker was en mijn benen twee appelflappen. Ik kneep alvast in de zijkant van de stoel.

Harsen wordt, net als baren of het verwisselen van tampons, soms voorgesteld als iets wat vrouwen moeiteloos en zonder pijn ondergaan. Het is een soort geheimzinnig ritueel, ontrokken aan het zicht om de schijn...