Film
Vergeleken met zijn vorige film, het onverteerbare Passengers uit 2008, is Mother and Child een sterke revanche voor Hollywoodregisseur Rodrigo García &#8211; zoon van de Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez. Geen mislukte The Sixth Sense-kloon dit keer, maar een belangwekkend relationeel onderwerp met sterke acteurs (Naomi Watts, Samuel L. Jackson en met name Annette Bening), die de ruimte krijgen in een veelzijdig scenario. Maar je moet Mother and Child niet zien na Another Year &#8211; of wel, als het de bedoeling is acteerstijlen en vertelmethoden te vergelijken.
Dit is Hollywooddrama, waarbij de belangrijkste awards gaan naar de meest extraverte emotionele explosies en confrontaties. Goed in zijn soort, maar vergeleken met Mike Leighs films (zie hiernaast) zijn de personages in Mother and Child pionnen in een opzichtig dramatisch schaakspel. Elke scène een puzzelstukje in het plot, elke zin een informatiedrager die wordt onderstreept door de bijbehorende gezichtsuitdrukkingen &#8211; de gelaagdheid zit niet binnen de scènes, maar is door García netjes verdeeld over verschillende acteurs, scènes en dialogen die elk afzonderlijk eenduidig zijn. Hoewel dat nu eenmaal de Hollywoodstijl is, voelt het bij zo&#8217;n persoonlijk onderwerp toch als met een hamer een punaise in een muur slaan. Het kan, maar subtiel is anders.
Dat neemt niet weg dat er voldoende te genieten overblijft in Mother and Child, dat de verhalen verweeft van drie vrouwen die worstelen met hun gevoelens voor hun kind. Bening lijdt onder de herinnering aan de baby die ze als tiener opgaf voor adoptie, een jong stel is juist op zoek naar een adoptiekind, terwijl de ook in werkelijkheid zwangere Watts weer nooit haar moeder heeft gekend en zich met meer dan gewone overgave stort op haar baas, Samuel L. Jackson &#8211; hier eindelijk eens niet getypecast als &#8216;angstaanjagende zwarte&#8217;.

Hollywoods hamer