Met zijn hoofdrol in ‘127 Hours’ behoort hij definitief tot de supersterren van Hollywood. Maar James Franco wil meer: exposeren, schrijven, regisseren. ‘Het is tijd om mijn andere projecten aan te pakken.’

Zoals hij daar zit, onderuitgezakt op een iets te lage bank in een hotelkamer in Berlijn, lijkt hij wel een beetje op James Dean. Zijn hoofd schuin, glimlach op de lippen, arm op de leuning, hand onder de kin. Zelfverzekerd, maar afwezig. Zo speelde hij James Dean ook, in een biografie geregisseerd door Mark Rydell in 2001. Een mooie rol, zijn eerste grote, die hem is blijven achtervolgen. Ook fysiek, verzucht James Franco: ‘Ik ben voor die rol gaan roken en het heeft me jaren gekost om er weer van af te komen. Elke keer begon ik er toch weer aan.’ Hij grijnst er verontschuldigend bij.

Die grijns, die achtervolgt hem ook. Al op zijn middelbare school, in Palo Alto, Californië, werd die verkozen tot ‘beste glimlach’. Vrouwen zwijmelen bij zijn smile en het hielp...