<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Mooi verliezende Duitsers, ruziënde Fransen en Nederland wint met ‘Kampfgeist’: dit WK wordt bijzonder.</b></p>
<p>Troostrijke gedachte: nog voor de laatste wedstrijd in de zogenaamde poulefase was gespeeld, waren wij verlost van het idee dat alleen Nederlandse voetballers zichzelf de das omdoen. Andere landen kunnen er ook wat van, weten wij nu. Kijkend naar de Duitsers tegen Servië geloofde je niet dat het werkelijk afgezanten van de Bondsrepubliek waren die daar de ene kans na de andere om zeep hielpen. Zo heerlijk en verfijnd en aanvallend spelen, een knullige rode kaart krijgen, een penalty missen en dan na een hartveroverend offensief met lege handen achterblijven: sterven in schoonheid bleek geen Hollandse ziekte meer.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>En wat deed Nederland (althans in de eerste twee wedstrijden)? Zich op haast Duitse wijze langs minderwaardige tegenstanders wurmen met slaapverwekkend voetbal. Fascinerend was de desinteresse waarmee onze helden bleven spelen tegen Japan: ook toen het eindeloze balbezit geen doelkansen opleverde, raakte niemand in paniek. Het oud-Hollandse verlangen naar mooi spel werd kundig onderdrukt en vervangen door nogal Duitse beginselen: de bal is rond en de wedstrijd duurt negentig minuten. Achter deze clichés gaan diepe wijsheden schuil &#8211; als het niet loopt zoals je wilt, moet je kalm blijven en wachten tot de kansen keren. Het heeft de Duitsers drie wereldbekers opgeleverd. Wij konden dat nooit en wij hebben er nul.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; De Franse ruzies zijn als zalf op de Nederlandse wonde</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Natuurlijk moet nog blijken wat in de knock-outronden overblijft van de Hollandse wil om ten koste van alles te winnen, van de Kampfgeist. Maar vooralsnog lijkt de selectie bezeten van de gedachte dat fouten uit het verleden niet mogen worden herhaald. Alles aan &#8216;schakelspeler&#8217; Wesley Sneijder zegt: als een missie om de wereld te laten zien hoe goed wij kunnen voetballen ten koste gaat van het resultaat, dan maar geen missie. Als spelverdeler van Inter Milaan kent hij het zoet van de (Champions League-)overwinning. En dat zoet smaakte hem vorige maand best, al maakte hij deel uit van een team dat weinig spelliefde uitstraalde. Benieuwd of ze dat volhouden. En zelfs als dat zo is, zullen we vast momenten van verrukking krijgen: ook tijdens het &#8216;gouden&#8217; EK 1988 stond het resultaat voorop en prijkten bovenop het vaak behoudende spel doelpunten van een onvergetelijke schoonheid. Op vuilnisbelten bloeien soms de mooiste rozen.</p>
<p>En dachten wij sinds het WK van 1990 dat alleen Nederland aan onderling gekrakeel ten onder kan gaan? Met dank aan de Fransen zijn we ook daar &#8211; tot nader order &#8211; vanaf. Leo Beenhakker had een &#8216;déjà vu&#8217; gekregen van de affaire rond bondscoach Raymond Domenech, en hij was niet de enige. Net als Domenech nu was Beenhakker in 1990 een ongewenste coach zonder gezag boven een selectie vol ego&#8217;s met verkeerde zelfbeelden. Bij gebrek aan een duidelijke hiërarchie richtten de Oranjespelers hun pijlen op van alles, behalve op de tegenstander. Iedereen bemoeide zich overal mee, stress en chagrijn alom &#8211; treffend geïllustreerd door het spugen van Rijkaard naar Rudi Völler. De klodders van Onze Frank waren de enige gedenkwaardige inbreng van Nederland op dat WK.</p>
<p>De ruzies in het Franse &#8211; en in mindere mate ook Engelse &#8211; kamp zijn als zalf op de Nederlandse wonde. We staan hier niet meer alleen in. Schaamden wij ons in 1996 voor de weggestuurde Edgar Davids, de Fransen hebben nu de affaire-Anelka. Sterker nog: spelers die weigeren te trainen, daar was Oranje zelfs nog nooit aan toegekomen. Nederland is wat rumoer betreft ingehaald door een land (Wereld goud in 1998, Europees goud in 2000) waarnaar het al jaren met jaloezie keek. Dit WK is bezig een bijzonder toernooi te worden.</p>
</p></div>
