De beelden in Dunkirk zijn schitterend, maar voelen verdacht. Refereerden de Brexit-voorstanders niet al aan de Dunkirk spirit?

Dunkirk, de laatste film van Christopher Nolan, is adembenemend mooi. Het strand bij Duinkerke is een sober maar overweldigend decor, waartegen rijen soldaten ineenkrimpen en weer opstaan, als grashalmen in de wind. Lijken worden stemmig bedekt door opwaaiend gelig zeeschuim, aan de horizon kondigen donkergrijze rookpluimen het naderende gevaar aan. Een van de rollen, die van een jonge gevechtspiloot, wordt gespeeld door Tom Hardy (die met z’n zuurstofmasker een opvallende gelijkenis vertoont met Bane, zijn rol in The Dark Knight). Als we door zijn ogen meekijken, zien we vijandige vliegtuigen goud kleuren in het zonlicht.

Natuurlijk is er ook aandacht voor de doffe ellende die oorlogvoeren met zich meebrengt. Lichaamsdelen worden roemloos tot pulp geslagen tussen wal en schip, soldaten verdrinken en verbranden tegelijkertijd, drukken zwaar...