Egypte bleef langer de hoofdakte van het wereldnieuws dan ik had durven hopen, die hele finale van Mubarak weg, parlement ontbonden, Tahrirplein weer schoongeveegd hoorde er nog bij, en ik had daar niet meer op gerekend. De Egyptenaren zelf zullen iets heel anders aan hun kop hebben, maar ik verheugde mij over de bestendigheid van het nieuws. De vorige dag ging het over dat Caïreense plein, en de volgende dag nog steeds. Zelfde setting, zelfde onderwerp, zelfde hoofdrolspelers. Er leek zich zoiets aan te dienen als een longue durée in het dagelijkse nieuws, en dat gebeurt zelden, want onze krantenkoppen en het achtuurjournaal worden getekend door de histoire événementielle – de toevallige geschiedenis van gebeurtenissen, om nog even het deftige jargon van de Franse Annales-school aan te houden.

Ik verlang altijd zeer naar die longue durée; ik doe niets liever dan ‘voorrang geven aan de historische structuren’ boven de ’toevallige feiten’. Wie het nieuws bijhoudt, wil zich...