Nee, een huiveringwekkend boek is ‘Soumission’ niet geworden. Het is een interessant portret van een 
intellectueel in verval, maar Houellebecq maakt niet aannemelijk hoe in een westers land alle pluriformiteit kan verdwijnen zonder dwang, en hoe de vrouw gewillig ten onder gaat.

Tegen de verwachting in begint Michel Houellebecqs Soumission, een roman waarin een academicus aan de Sorbonne de transformatie van Frankrijk tot islamitisch land meemaakt, met een hartstochtelijk compliment aan de literatuur. Deze François, kenner van de negentiende-eeuwse decadente schrijver J.-K. Huysmans, noemt de literatuur van alle kunsten de enige die de mens de overrompelende sensatie van echt contact met een ander geeft, met diens hele geest, met wat hij begeert of verwerpt. Dieper dan vriendschap zelfs gaat de kennis van de mens via de literatuur, alleen al omdat een auteur een mens is, ontvouwd in al zijn schrijfsels, in totale overgave, zelfs in zijn intentie om te gaan schrijven voor...