Het speelfilmdebuut van beeldend kunstenaar Fiona Tan loopt over van de vormideeën. Maar gaat het eigenlijk ook ergens over?

History’s Future, de eerste speelfilm van Fiona Tan, is iets bijzonders. Een film die overloopt van ideeën, die fictie en documentaire, landen en talen, nieuwsbeelden en gestileerd drama door elkaar gooit. Een veelheid van vorm die ongetwijfeld te maken heeft met Tans achtergrond in de beeldende (video)kunst (in 2009 vertegenwoordigde ze Nederland nog op de Biënnale van Venetië).

Maar: hoeveel inhoud heeft al die vorm? Een voorbeeld. History’s Future begint met ‘The End’, het bekendste slotbeeld van de cinema. Daarmee beginnen, is dat prikkelend, controversieel, slim? Of is het flauw, geforceerd, het gevolg van een conceptuele brainstorm? En was in dat geval ‘Fin’ niet leuker geweest? De film gaat tenslotte over het verlies van identiteit van Europa en dan had je één zo’n Europese identiteit direct cadeau gekregen.

Aan de andere kant:...