‘d

aniël streefde naar totale onthechting. Dat is de reden waarom hij in 1997 de deur in Amersfoort achter zich dichttrok. Hij had het radicale besluit genomen om te gaan zwerven, niet in Nederland, maar in Duitsland, waar volgens hem alles beter geregeld was. Hij haatte ons land echt, niet vanwege de mensen, maar vanwege het staatsapparaat. Hij was de betutteling zat en wilde geen verantwoording meer afleggen tegenover bemoeizuchtige ambtenaren. Om dezelfde reden weigerde hij ook een uitkering. Op de dag dat hij met stille trom vertrok, liet hij een briefje achter voor moeder: vaarwel, het ga jullie goed. Vervolgens hoorden we jarenlang niets. We begonnen te twijfelen of hij nog in leven was, totdat mijn moeder opeens een nieuwjaarskaart van hem kreeg. De beste wensen en daaronder een krabbel – kortom, een levensteken zoals alleen Daniël dat kon bedenken. Er stond geen adres of telefoonnummer bij, maar uit het poststempel viel af te leiden dat hij in Londen zat. Dat kaartje...