Film

Je hoort het vaker: dat de seksuele revolutie zou zijn voltooid. En zelfs doorgeschoten – met al die auto-ongelukken veroorzakende bikinibillboards langs de weg. Maar kijk dan eens naar de verhouding tussen seks en geweld in de cinema. Van jongs af aan ziet de kijker ontelbare penetraties en spuitende fonteinen van lichaamsvocht – maar dan gaat het om kogels, messen en bloed, niet om seks. Een keel doorsnijden mag in gruwelijke close-up, de paringsdaad blijft onder de dekens. En dat vinden we allemaal eigenlijk normaal.

Hoe diepgaand en officieel deze logica in de westerse cultuur is ingebed, bleek uit de reactie van de Engelse censor op Lars von Triers Antichrist (2009). Daarin zijn enkele expliciete beelden van penetratie opgenomen. Na ampel beraad besloot de British Board of Film Classification dat het mocht, want – en nu komt het – het diepgaand deprimerende werk gaat niet over ‘seksuele opwinding of stimulatie’, maar over ‘rouw, verlies, schuldgevoel en angst’. Het mag...