Hans Münstermann: ‘Mischa’

Pageturner. Niet lang geleden was die term nog een compliment: dit boek is zó spannend, heeft zó’n vertelvaart, dat je het niet uit handen legt. Het was een aanduiding die meestal volgde op een loflied over het hoogliteraire karakter. De portee was dan: grondstof voor de hersenen, prikkelend voor de smaakzin, de literaire sensitiviteit én een feest om te lezen.

Dat was ooit. Wordt een roman nu geprezen als pageturner, dan weet de literatuurminnaar hoe laat het is: beledigend simpele lectuur zonder literaire meerwaarde. Verhaaltjes door armoedige geesten voor een massa soortgenoten.

Hans Münstermanns negende soloroman Mischa behoort niet tot die ellendige categorie – integendeel. Toch is het een onvervalste pageturner, in de oorspronkelijke betekenis.

Waarom? Door de direct aansprekende openingszetten op het speelbord: de politie belt aan bij een vitale pensioengerechtigde weduwe, Rosa Weber. Een vrouw die na de dood van haar geliefde man Sep...