Een beetje vlotte Nederlander doet het elke dag – ik bedoel dingen ‘liken’ en ‘sharen’ en duimpjes op. Maar ik ben zo’n kneus die niet eens kan aankondigen dat-ie gaat stoppen met Twitter, omdat ik het nooit gedaan heb.

Facebook-non. Sms’en – het gaat niet, want geen mobiele telefoon. Ik krijg wel eens van die berichtjes op mijn ‘landlijn’ (ik voel nu dat ik in Oost-Siberië leef) maar dan gebeurt er dit: ‘E-en-be-richt van-acht-en-twintig-sep-tember-20-14… Zal niet-ko-men-want-dat-is-verdwe-’ (‘wilt U dit bericht nogmaals beluisteren, druk dan…’. Gek genoeg wil ik dat niet).

Maar ik heb dus deze week twee online petities ondertekend. Duimpje boos! Twee mails van vrouwen die ik al lang ken en die ik politiek vertrouw – zij linkser, ik rechtser, maar allebei een precies gevoel voor rechtsstatelijkheid; ze zijn minder van de flegmatiek, ze kunnen zich beter opwinden, en dat heb ik nodig.

De eerste was voor de Afghaanse tolk, die eerst in...