Zijn patiënten leven in een schaduwwereld en kunnen vaak geen kant op. Traumapsychiater Mario Braakman behandelt uitgeprocedeerde asielzoekers en schippert tussen bureaucratische ellende en een door pillen gedomineerde psychiatrie. ‘Het pijnlijke is: iedereen is bezig met de voordeur. Naar de achterdeur kijkt niemand om.’

Alex is zo’n jongen die je dagelijks met een sporttas door de stad ziet slenteren: aardig gezicht, stevige gympen, hippe leren jas. Maar hij is een Hutu uit Burundi en hij is uitgeprocedeerd, in de tas die met een doffe klap in de spreekkamer van traumapsychiater Mario Braakman neerploft, zitten vooral papieren. Als hij begint te praten, wordt hij steeds driftiger: alles is misgegaan en hij kan er niks aan doen. Er zijn historische fouten gemaakt, door de koloniën. Het waren de mensen uit België die zeiden: jij bent Hutu of Tutsi, staat zo in je papieren. Maar omdat hij ook Swahili spreekt besloot de IND dat hij uit Tanzania kwam en werd zijn...