De keuze van Kessels

Een typisch geval van toeval deze week: hond op de voorgrond weigert op het moment suprême stil te zitten en creëert zo een wonderlijke compositie. De hond – een lakeland- of airedaleterriër, daar wil ik van af zijn – steekt zijn neus buiten beeld terwijl zijn profiel het gezicht van de vrouw achter hem afschermt. We zien slechts een deel van haar golvende kapsel en haar stippeltjesjurk. De hond zit bij zijn baasje op schoot en maakt dit moment onbewust heel esthetisch. Doordat de kop van de hond overgaat in het hoofd van de vrouw en hun beider kapsels naadloos aansluiten, benadert het beeld een absurditeit die we wel eens aantreffen in schilderijen van René Magritte. De focus in de foto is van de weeromstuit komen te liggen op het feitelijk meest oninteressante deel van de compositie: het nietige strookje klimop in de achtergrond. Of zou daar toch ook een diepere bedoeling achter liggen? Ik denk graag van wel.