<div class="lead">Bekentenis: lang deed ik te luchtig over de duistere zijden van Twitter, ook in dit hoekje</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>in eigen land was het Metro-columniste Ebru Umar die recentelijk de volle laag kreeg na een stukje waarin ze zich opwond over de groeiende invloed van ‘de godsdienstgekkies’ in Turkije en de profeet Mohammed ‘die dooie gast’ heette. Naar eigen zeggen ontving ze in de dagen die volgden zo’n tweeduizend dreigtweets.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Ze is niet de enige. Op de website van <i>The New Yorker</i> verscheen vorige week een opmerkelijk pleidooi – althans, voor Amerikaanse begrippen. Het wordt hoog tijd, schreef journaliste Emily Greenhouse, dat Twitter serieus gaat ‘nadenken’ over het <i>free speech problem</i>. Het bedrijf moet volgens haar op zoek gaan naar ‘de juiste balans’ tussen de vrijheid van meningsuiting en het bieden van bescherming tegen intimidatie.</p>
<p>Greenhouse refereerde (onder veel meer) aan de gruwelijke dreig- en verkrachtingstweets die de Britse feministe Caroline Criado-Perez de afgelopen tijd ontving. Aanleiding: ze had succesvol gelobbyd voor een afbeelding van Jane Austen op het nieuwe tienpondbiljet. Meteen lieten ook andere vrouwen weten het verschijnsel uit ervaring te kennen. </p>
<p>De commotie liep zo hoog op dat de Britse baas van Twitter zich zaterdag gedwongen voelde te reageren. De man bood ‘persoonlijk’ zijn excuses aan aan vrouwen ‘die misbruik hebben ervaren op Twitter’. Hij noemde bedreigingen op het medium ‘simpelweg onaanvaardbaar’, net als in het gewone leven. En zei erbij dat zijn firma meer zal doen om gebruikers ertegen te beschermen. Zo komt er een button beschikbaar waarmee je dreigtweets per ommegaande kunt rapporteren. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>Wie anonimiteit op Twitter wil opheffen, bevindt zich in onaangenaam gezelschap</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Bekentenis: lang deed ik te luchtig over de duistere zijden van Twitter, ook in dit hoekje. De wal, meende ik, zou het schip vanzelf wel keren, zoals bij alle nieuwe technologieën gebeurt. De laatste tijd ben ik daar niet meer zo zeker van. Want uit protest een dag lang <i>#twittersilence</i> betrachten (zoals de Britse schrijfster Caitlin Moran dit weekend deed), een meldbutton instellen, onbekenden blokkeren, dreigtweets retweeten naar je volgers, zelfs aangifte doen – het echte probleem wordt er niet door opgelost.</p>
<p>De crux schuilt ’m immers in de anonimiteit die Twitter biedt. Daar door kan de brave kantoorbediende zich achter zijn toetsenbord ontpoppen tot scheldende trol, de keurige universiteitsmedewerker onbekommerd nepaccounts aanmaken. Ongelooflijk laf, ongelooflijk ergerlijk.</p>
<p>Je zou zeggen: hef die anonimiteit dan op. Zal op z’n minst afschrikkend werken. Maar wie dat verlangt, bevindt zich in het onaangename gezelschap van, bijvoorbeeld, de machthebbers in Saoedi-Arabië. Ook dat soort regimes, las ik onlangs, zou niets liever willen dan precies weten welke twitteraar welke tweets verstuurt.</p>
<p>Ik wil maar zeggen, lezer, ik kom er niet uit. Hoe krijgen we de ratten weer terug in hun riolen?</p>
</p></div>


Elma Drayer

Gerelateerd