Vanaf 1989, de tijd van de Rushdie-affaire dus, ben ik islamitische lectuur tot mij gaan nemen. Ik druk me zo afstandelijk uit omdat het lezen van die werken echt een moetje was, Brinta voor het brein, maar smaken deed het niet. Waarom ploegde ik de complete Koran door, waarom las ik auteurs van wie ik de namen nauwelijks kon uitspreken – oh, verschrikkelijke mijnheer Qutb? Omdat de fatwa tegen Rushdie de hele vrije wereld raakte, en omdat ik wilde weten uit welke ideologische bron deze terreur voortkwam. Waar was trouwens Wilders in die tijd? De man is twee jaar jonger dan ik, dus ook zijn verstandskiezen waren al getrokken. Nooit iets van de beste man gehoord toen het echt ging om de vrijheid van meningsuiting. Ook niet van Fortuyn, for that matter.

Enfin, 9/11 volgde en de westerse wereld verplichtte zichzelf tot een snelcursus islam. Alweer, niet omdat wij in Amerika en Europa ineens gegrepen werden door de inzichten van Mohammed, maar om een idee te krijgen van de...