Beschouwing / Geerten Gossaert en Richard Minne

Oude dichters, van voorbije jaargangen en verdampte stromingen, moeten het meestal niet hebben van hun verzamelde werk maar van een handjevol evergreens. De rest is vaal geraakt en verschoten. Dat geldt voor allengs weggedeemsterde dichters als Hendrik de Vries en Marsman, maar het geldt eveneens voor grootheden als J.C. Bloem en Martinus Nijhoff.

Des te bijzonderder als je met een klein oeuvre overeind blijft. Dat is het geval bij Geerten Gossaert (1884-1958) en Richard Minne (1891-1965), twee dichters uit het interbellum. Gossaert produceerde gedurende zijn hele leven slechts één bundel, Richard Minne maakte er twee. Toch hebben beiden met die paar verzen de tijd overleefd.

Daarmee houdt hun overeenkomst overigens wel zo’n beetje op. Groter contrast dan tussen Gossaert en Minne is nauwelijks denkbaar, Gossaert de Nederlander, calvinistisch, streng en klassiek, Minne de Vlaming, ironisch, relativerend en speels. Ook tussen de...