De jonge Duits-Zwitserse schrijver Benedict Wells (1984) evenaart de jonge John Irving met Het einde van de eenzaamheid. Zijn roman over drie familieleden raakt de lezer voluit.

Sommige wervend bedoelde citaten over een boek kunnen averechts uitpakken. ‘De beste John Irving-roman die niet door John Irving geschreven is’, oordeelde Der Tagesspiegel (terecht) over Vom Ende der Einsamkeit van de jonge Duits-Zwitserse schrijver Benedict Wells (1984). De associatie met Irving gaat inderdaad op voor Het einde van de eenzaamheid, de Nederlandse vertaling van Wells vierde roman, maar dan wel voor Irving zoals hij ooit was, die van The Hotel New Hampshire. Die hartstochtelijke schrijver met z’n ongekende verbeelding van toen, die op zijn beurt weer aan Dickens en Grass deed denken. De Irving van een stel prettig gestoorde familieleden in een hotel, echo’s van psychoanalyse én beren. Niet de John Irving die almaar dikker wordende, eendimensionale boeken aflevert die niet in de...