Hoog tijd voor de Van Reybrouck-methode: we zetten alles even stil om met elkaar te onderzoeken wat écht belangrijk is.

Het voelt niet goed om zomaar af te moeten wachten of het nog goed komt met Griekenland. Misschien was het inderdaad een rare zet van Athene om het volk per referendum te raadplegen. Maar nu dat is gebeurd, ben ik me er wel nog pijnlijker van bewust dat ik geen enkele stem heb in wat volgens velen toch een cruciaal moment is – bepalend voor de toekomst van Europa, de euro, de Unie en, als ik sommige analyses mag geloven, zelfs voor geopolitieke verhoudingen (de Chinezen!). Het democratisch tekort van de EU knijpt nu het allerhardst. Ook al wordt deze crisis te elfder ure nog bezworen, ik kan me niet goed voorstellen dat het echt goed komt. Er zijn nieuwe ideeën nodig om uit de impasses te komen. En dat moet maar even niet komen van de murw gebeukte onderhandelaars.

Ik wil geen referendum, want ik zou niet weten waar ik ‘ja’ of ‘nee’ tegen moet zeggen...