<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Waarom komt geen club op het idee trainers juist te laten blijven, als de voetballers komen en gaan?</b></p>
<p>Het leiden van een voetbalclub moet bijzonder moeilijk zijn. Een andere mogelijkheid is dat voetbalclubs worden geleid door domme mensen. Clubbestuurders dromen namelijk allemaal van rust in de tent &#8211; het liefste zouden ze twee, drie seizoenen beleven zonder veranderingen, zodat hun trainers eindelijk de kans krijgen te bouwen aan een evenwichtig elftal. Even geen last van spelers die vertrekken: heerlijk.</p>
<p>Intussen vergroten de bestuurders de onrust door bij de minste tegenwind hun trainers te ontslaan. Het bewijs: afgelopen weekend begon de helft van de eredivisieclubs met een andere coach. Negen nieuwe coaches is opvallend veel &#8211; terwijl het lang vasthouden van een trainer juist nu nog meer soelaas zou kunnen bieden dan vroeger.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Sinds profvoetballers werden bevrijd uit hun &#8216;slavernij&#8217; (het Bosman-arrest) is het een komen en gaan van spelers. En dat ook nog eens gedurende twee betrekkelijk lange perioden per jaar, die voortduren als veel competities alweer zijn begonnen. Dat maakt het functioneren van coaches uiteraard lastiger dan voorheen. Met klei die telkens van samenstelling verandert, is het moeilijk boetseren. Weken van voorbereiding op de competitie worden minder waard als belangrijke spelers vlak voor het einde van de transferperiode (1 september aanstaande) vertrekken.</p>
<p>Veel trainers zullen dus gaandeweg het seizoen voort moeten boetseren aan een team dat plotseling is veranderd. De gevolgen van het noodzakelijk geïmproviseer zijn af te zien aan de misverstanden en blunders op het veld, aan het &#8216;toevalsvoetbal&#8217;. Trainers gedragen zich hierin trouwens ook niet al te slim. Het gebeurt vaak dat zij de bestuurskamer platlopen met het verzoek om nieuwe spelers. Verstandige bestuurders reageren daar behoudend op: als teamsport heeft voetbal natuurlijk baat bij constantheid en voorspelbaarheid. Maar ja.</p>
<p>Speelt de sierlijke en dominante dribbelaar Bryan Ruiz over drie weken nog bij FC Twente? Niemand die het weet, hijzelf ook niet. En als hij blijft, dan vertrekt de algemeen als beste speler van de Nederlandse competitie beschouwde aanvaller misschien wel in januari, tijdens de winterstop. In beide gevallen moet trainer Co Adriaanse tussen de wedstrijden door aanpassingen doen waaraan een coach vroeger twee maanden kon sleutelen.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; De helft van de clubs heeft een andere coach</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Co Adriaanse, inderdaad, de nieuwe trainer van FC Twente. De man die kennelijk voldoet aan het verlangen van Twentevoorzitter Joop Munsterman naar het &#8216;type-Ferguson&#8217;; een pijler van stabiliteit en gezag binnen de club, zoals Alex Ferguson bij Manchester United (in dienst sinds 1986). Maar zo&#8217;n type zal Adriaanse waarschijnlijk niet worden. Nog afgezien van zijn leeftijd (64) kijkt de Amsterdammer terug op een loopbaan van komen en gaan waar de moderne profvoetballer zich gemakkelijk in herkent. Sinds 2005 diende Adriaanse elk jaar een nieuwe werkgever, en lang niet altijd omdat hij werd ontslagen.</p>
<p>Daarmee lijkt FC Twente de hoop juist te hebben opgegeven: Adriaanse is een ter zake kundige, maar ook eigenzinnige trainer met prachtige theorieën over aanvalsvoetbal; een man met een visie en bijna gegarandeerde media-aandacht. &#8220;Met Co wordt het in ieder geval niet saai,&#8221; lijken ze in Enschede te hebben gedacht. Wat voor de korte termijn vermoedelijk een verstandig idee is, en voor de lange termijn even dom als de andere ideeën in het profvoetbal.</p>
<p>Spelers aantrekken en verkopen onder leiding van een coach die blijft: het lijkt simpel, maar je ziet het vrijwel nergens.</p>
</p></div>


Auke Kok

Gerelateerd