Pop

Het is vast de meewarigheid die het verstrijken van de jaren met zich meebrengt dat de namen van nieuwe stromingen in de popmuziek me vooral amuseren. Over witch house schreef NRC vorig jaar al op de kunstpagina’s. Met wat we kennen als house heeft de muziek die eronder valt niets te maken, en ook al klinkt het best spooky, dat woordje heks heeft sinds de opkomst van Susan Smit toch ook een andere connotatie gekregen dan in de Middeleeuwen.

Op zich is King Night, de tot nu toe enige cd van de groep Salem, het boegbeeld van de witch house als we de muziekblogs mogen geloven, best interessant. Maar de (toch wel) belachelijke naam maakt dat ik de nadruk leg op de elementen die ik juist minder geslaagd vind. Dus niet de trage hiphopritmes of de breed uitwaaierende synthesizerpartijen, die samen het begrip smaak op zijn minst een stevig en niet onaangenaam duwtje geven, maar de horrorachtige mystiek die uit het geheel moet spreken.

De laatste keer dat popmuziek mij bang maakte, was...