Uit het leven
Hein Ehrhardt, op 23 maart op 83-jarige leeftijd in Leeuwarden overleden, was een Zeeuwse waterbouwkundig ingenieur die in Friesland carrière maakte. Hij noemde zichzelf een geslaagde allochtoon en werd ereburger van Leeuwarden. Hij zette zich in voor de publieke zaak als bestuurder van talloze stichtingen en organisaties, van wereldwijd Watermanagement tot het &#8216;poepie chique&#8217; Old Burger Weeshuis, waar hij eens per jaar de pommeranten (prominenten) ontving en de eeuwenoude reglementen bij de tijd bracht. Reizen was zijn grote passie en op een wereldkaart die op de wc hing, stipte hij de bijna honderd landen aan die hij had bezocht.
Toen hij eind vorige eeuw als amateur genealoog meer wilde weten over een voorvader die als scheepskapitein in 1840 op reis naar Suriname uit de mast was gevallen en was verdronken, ontdekte hij diens portret, gemaakt door een Surinaams kunstenaar. Een prachtige reden om naar Suriname te gaan. Maar vrijwel al het werk van de vergeten schilder Samuel Arons bleek verloren te zijn gegaan. De zoektochten door archieven en de rimboe leverden weinig op, maar &#8211; en daar ging het om &#8211; er kwamen prachtige verhalen en vriendschappen voor het leven.
Hein bracht mensen bij elkaar, ging om met notabelen, kunstenaars en daklozen, en bedelde overal geld bij elkaar voor orkesten, kunstcentra, musea en vervallen landgoederen. Recepties waren zwaar werk. Hij hield van goede manieren en vrienden vergeleken hem met een Engelse gentleman. &#8216;En als hij Engelsman was geweest, had hij zeker ook gestotterd.&#8217; Met groot ceremonieel werd hij in 1999 geïnstalleerd tot Freeman of the City of London with livery status: &#8216;Onzinnig gedoe, met al die oude kostuums uit 1231, maar wel erg leuk.&#8217; Een echte snob is hij nooit geworden, hij nam zichzelf niet serieus genoeg.
Hein Ehrhardt werd op 16 mei 1926 in Goes geboren. Zijn vader was directeur van het postkantoor op de Grote Markt. Ze woonden op de bovenverdieping. Hein had moeite met lopen, een chirurg stelde voor zijn been op zes plaatsen te breken. Dat weigerde zijn moeder. Het euvel is nooit verholpen. Hein was niet sportief en de dichter Hans Warren schreef in zijn Geheim dagboek dat zij beiden hun gymnastiekleraar op de Rijks-hbs hun hele leven hebben gehaat. Heins vader stierf jong en het gezin verhuisde naar Delft toen Hein en zijn oudere broer gingen studeren. Op aanraden van zijn moeder koos hij weg- en waterbouwkunde.
Over zijn studententijd sprak hij zelden. Hij kende sombere momenten, hij bleef vrijgezel. In 1952 kwam hij in dienst bij de Provinciale Waterstaat van Friesland, een heldere, overzichtelijke wereld die hem goed deed. Hij klom op tot adjunct-directeur onder de legendarische Jan Sipkema van de Elfstedenvereniging. Als een van de eersten maakte hij zich zorgen over de slechte kwaliteit van het oppervlaktewater. Sindsdien zette hij zich in voor het milieu en de zuivering van het afvalwater; niet als wetenschapper, maar als gedreven gangmaker. Hij organiseerde wereldcongressen en werd de volmaakte lobbyist. &#8216;In hotellobby&#8217;s haalde ik mijn triomfen, niet in de starre vergaderzalen.&#8217; Iedereen kende hem en hij werd overladen met, zoals hij zei, veel &#8216;bling bling&#8217;.
In Leeuwarden organiseerde hij bij hem thuis salons waar Friezen en nieuwkomers elkaar ontmoetten. Soms liep het uit de hand en dronken de gasten champagne in het bad. Toen Hein begreep dat zijn familie in Nederland zou uitsterven, bezocht hij verre verwanten in Duitsland, Amerika, Noorwegen en Brazilië. Nog afgelopen januari bracht hij vijfendertig onbekende familieleden in een restaurant in New York bij elkaar en ogenblikkelijk werd oom Hein de natuurlijke stamvader. Jaarlijks stuurde hij kerstkaarten rond met prachtige foto&#8217;s van zichzelf als acrobaat, Poolse zanger of zwerver op een bankje in een park.
Zijn vrienden, de notabelen, waren not amused. Hein hield van aandacht en genoot het meest van bijeenkomsten waar hij niemand kende. Dan sprak hij met iedereen en ontstonden plannen voor meer hulp voor probleemjongeren of een jonkheer wiens dak lekte. Hij zat op Facebook, sms&#8217;te en geloofde in de lichtheid van het bestaan. Kinderen van vrienden gaf hij bij hun geboorte een teddybeer, hij heeft er honderden gekocht. Op zijn laatste tocht werd Hein via de lijkpoort van het ommuurde landgoed Dekemastate waar hij zoveel voor had betekend naar het kerkhof gedragen. Op de kist lag een teddybeer.
Suggesties voor deze rubriek? Mail naar uithetleven@vn.nl