‘Je bent zo jong als je je voelt’ – dat is de voluntaristische positie, het idee dat je met een beetje sterke wil je geboortejaar naar je eigen hand kan zetten. Maar je bent natuurlijk zo oud als de geschiedenis die je met je meedraagt, en in mijn geval betekent dat: ik ben in elk geval niet jong meer, al lange niet.
Hoorde van het onderzoek onder jongeren naar de betekenis van 4 en 5 mei, waarbij het overgrote deel vertelde Bevrijdingsdag veel belangrijker te vinden dan de Dodenherdenking. Ik vind dat niet schandelijk of zorgelijk, maar vooral onvoorstelbaar. 4 mei: dat is je ware, 5 mei bungelt er zo’n beetje bij. Nederland had toch al weinig te vieren, en nog minder om trots op te zijn, in die meidagen van 1945. Zo is het er bij mij ingestampt, vooral door moeder, die haar vader en jongere broertje verloor in de oorlog, en zo net na de officiële bevrijding in een ziekenhuis lag met wat toen nog een zenuwinzinking heette, en nu een psychose zou heten.
Dat verdriet...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.