Zouden PvdA-mastodonten als Ed van Thijn, Marcel van Dam en Bram Peper nog wel eens spijt hebben van het enthousiasme waarmee ze rond 1970 de polarisatiestrategie omhelsden? Ze wilden een eind maken aan de heerschappij van regenten die in achterkamertjes alles bedisselden. De PvdA moest duidelijk zijn. Er kwam een motie-Doniawerstal (partijleider Joop den Uyl moest harder oppositie voeren tegen het rechtse kabinet-De Jong) en een anti-KVP-resolutie (de PvdA ging pas met de confessionelen regeren als ze eerst kleur bekenden).

Samen met D66 en de PPR hoopten de sociaal-democraten een linkse meerderheid te krijgen. Den Uyl zelf was het er niet helemaal mee eens. Hij wilde eerst polariseren (de spanning opvoeren tijdens de verkiezingen) en daarna toch een coalitie sluiten met het midden. In 1973 leverde dat een ‘rood kabinet met een wit randje’ op. Helaas duurde het niet lang voordat de concurrentie het trucje ook onder de knie kreeg. VVD-leider Hans Wiegel bleek goed te kunnen...