‘Told you so…’ Dit ene zinnetje fungeert in Amerikaanse familiedrama’s vaak als de pin die uit de handgranaat wordt getrokken. Het liefst horen we de moeder dit zinnetje bijna onverstaanbaar voor zich uit mompelen, en als het even meezit, pikt de dochter het op. Er valt even een doodse stilte voordat het Elektra-complex losbarst.

‘What did you say,’ sist de dochter.

Moeder trekt nu zogenaamd onschuldig haar wenkbrauwen op, en wrijft de olievlek die zij zelf veroorzaakt heeft nog verder uit.

‘Niets. Ik heb je alleen van begin af aan gezegd, dat…’

Waarom wekt juist deze uitspraak zoveel woede, en waarom begrijpen wij als kijkers dat meteen? Omdat in ‘I told you so’ de zelfgenoegzaamheid tot uitdrukking wordt gebracht van de vrouw (ja, in Amerikaanse films zijn het bijna altijd vrouwen) die koste wat het kost haar morele gelijk wil halen, ook als ze daarvoor over lijken moet.

De moeder diept dus dit zinnetje op en dat is voor de dochter het startsein om een litanie van klachten...