Het is geen goed idee om een column halverwege een revolutie te schrijven. Je moet het er ruim voor, of ruim na doen. De Jeugd- en Jasmijnrevolutie is aan het eind van het begin, nog niet eens het begin van het eind, laat staan achter de rug.

Zuinig gezegd is in Egypte het ene militaire regime vervangen door het andere. Het andere heeft beloofd om beter te zijn dan het ene, maar de personen zijn hetzelfde en de uniformen zijn niet verwisseld. De grondwet is buiten werking gesteld, we moeten het nu met decreten doen. Dat ze genummerd worden stemt niet tot optimisme.

Ruimgeestig gezegd wordt de persvrijheid ingevoerd, worden er vrije verkiezingen in het vooruitzicht gesteld, de staatsomroep draait leuke muziek en zendt straatinterviews uit, en je mag dansen en zoenen op straat. De Opperste Militaire Raad heeft nimmer met scherp geschoten, de Moslim Broederschap schuift geen presidentskandidaat naar voren, het gezag heeft beloofd zich aan alle internationale verdragen te houden...