Wij zijn getrouwd, het is dus correct en legaal om over ‘mijn man’ te spreken, maar ik doe het eigenlijk nooit, omdat het aanstellerig klinkt.

‘Mijn moeder’ of ‘mijn zus’, daar klinkt gelukkig niets politieks in door of, nog erger, emancipatoirs. Je hoeft iemand die het over ‘mijn moeder’ heeft niet meteen te verdenken van een al te grote getuigenisdrift.

Maar de laatste jaren ben ik dus aan het hannesen met categorieën die juist bedoeld waren om vanzelfsprekend te zijn. ‘Mijn moeder’ is natuurlijk de vrouw die mij getogen heeft, mijn zusje het meisje dat veel beter was in jongen-zijn dan ik (totdat ze kinderen kreeg, toen greep ik mijn kans en ging naar de sportschool). Maar vijftien jaar geleden verscheen, in wat je niet anders dan een cameo appearance kan noemen, bio-moeder op het toneel, en een paar weken geleden meldde zich dus mijn halfzuster. Sindsdien moet ik de gewoonste woorden ondertitelen.

Omdat de situatie toch al zo verwarrend is, hou ik dus...