<div class="wpg-element paragraph">
Hallo Arnon Grunberg,
Door een cadeautje in de vorm van een proefabonnement op Vrij Nederland nam ik deze week kennis van de replieken van de mensendokter. Uw reacties op enkele vragen deden mij hardop lachen en dat is medicijn, dus bedankt hiervoor.
Verder wilde ik u zeggen dat het me goed deed te lezen dat u niet naar Pauw &#038; Witteman kijkt. Uw columns werken als een oppepper voor mij op zaterdagochtend bij de koffie.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
O ja, voor ik het vergeet: ik ben docent Nederlands en mijn status zou dus echt onaantastbaar worden als ik u voor de koffiemachine van mijn school kon strikken. &#8211; E. Houben, Heerlen
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Ik kom graag naar Heerlen. Zuid-Limburg fascineert mij. Ik ben van plan mijn volgende roman te situeren in Roermond. Officieel is dat geen Zuid-Limburg, maar soit. Hebt u nog contacten in Roermond? Ik zou graag eens met een Roermondse politieagent in contact willen komen.
Geachte heer Grunberg,
ik ben onder de indruk van uw Awesomeness. Meer Awesomeness zou ik graag willen. De logische stap zou zijn om uw werk te gaan lezen. Maar na jeugdtrauma&#8217;s zoals De sprong der paarden en de zoete zee, De Metsiers, De donkere kamer van Damokles, enzovoorts, die ik als kersverse allochtoon (gewend zoals ik was aan anglosaksische literatuur) heb opgelopen, heb ik de Nederlandse literatuur voorgoed afgezworen.
Zou het afbreuk doen aan uw Awesomeness als ik uw werk in het Engels probeer te lezen? &#8211; Mvg, E. Rouw (sorry for any typo. Am emailing using my mobile phone with the dictionary off)
Ik begrijp niet waarom De donkere kamer van Damokles een trauma hoeft te zijn. De Metsiers heb ik nooit gelezen, ik moet zelfs bekennen dat ik Het verdriet van België nooit gelezen heb. Ik hoop dat karwei te klaren voor 2020. De sprong der paarden en de zoete zee zegt mij even niets.
Wat die Angelsaksische literatuur betreft, ik heb een grote leesachterstand op dat gebied. Voor 2020 hoop ik mij te verdiepen in Henry James.
Ter voorbereiding op mijn laatste roman heb ik Lucky Jim gelezen. Ach.
Recentelijk schreef Leon Wieseltier in de boekenbijlage van The New York Times over de brieven van Bellow: &#8216;His [Bellow&#8217;s] British admirers in particular, orphaned by the dreariness of their own postwar fiction and in abject (and rather boring) envy of American energy, have remade Bellow according to their need: a comic writer, a high mocker and essentially a stylist.&#8217;
Het gaat mij niet om Bellow, maar om de &#8216;dreariness&#8217;. We leven niet in een gouden periode, cultureel gezien.
Maar als ik zo onbescheiden mag zijn, mijn boeken behoren tot het beste wat in die algehele &#8216;dreariness&#8217; te vinden is. Ook in het Engels.
Dag mensendokter, bedankt voor uw antwoord. Uw reactie trof me. Met name de keuze voor het woord veinzen! Magnifique! En waarom in het Engels? Ach, waarom niet. &#8211; Met een vriendelijke groet, Joris
Uw vraag was: &#8216;Can I ask for love?&#8217;, niet? Graag gedaan.
Complimenten zijn veelal ironische beledigingen. En beledigingen komen vaak voort uit jaloezie. Is jaloezie geen vorm van liefde? Volgens Freud was alle jaloezie onderdrukte homoseksualiteit.
Voor een ware freudiaan is dit te kort door de bocht, maar het is aardig om te onthouden als u weer eens om liefde vraagt.
</div>

Gerelateerd