<div class="wpg-element paragraph">
Mijn lievelings konijn is dood. Maar Zwartje, de andere, niet. Die is minder luek watn witje kwam altijd naar me toe als ik met sla eraan kwam. Moet ik nou een nieuwe erbij nemen? Anders is t zo zielig alleen in zn hok. Eigenlijk wil ik leiver een hond. Mar mijn vader niet. Daantje
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
De wereld is onrechtvaardig. Het was beter geweest als je lievelingskonijn niet als eerste was overleden. Maar deze onrechtvaardigheid is geen reden om het hele konijnenras te straffen en over te stappen op een hond. Je vader heeft dus gelijk. Houd het voorlopig bij konijnen. Hoewel ik geen konijnenexpert ben, vermoed ik dat ook het iets minder geliefde konijn jouw sla wel degelijk kan waarderen.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Wat is nou van wezenlijk belang in het leven? Om me heen werkt iedereen zich kapot, maar ik hou meer van een beetje luieren. Nu merk ik soms dat daar raar op gereageerd wordt. Alsof ik altijd vakantie heb. Ik word ook heel vaak gevraagd om planten water te geven en huisdieren te voeren, en laatst zelfs om op de loodgieter te wachten bij iemand thuis! Ik heb het gedaan, maar voelde me daarna gebruikt. Moet ik voortaan zeggen dat ik dat niet meer wil? Jan P., Rotterdam
Wie zich gebruikt voelt, heeft iets gedaan waarvoor hij niet naar behoren is beloond of hij heeft iets gedaan wat hij nooit had willen doen, zelfs niet tegen een riante vergoeding.
Er is een verschil tussen luieren en het water geven aan andermans planten. Maar zeker in Nederland is luieren een klein taboe. Wie niet werkt, mag niet gelukkig zijn. Het staat u vrij, en ik vermoed dat u velen daarmee een plezier doet, om uzelf uit te roepen tot ‘gelukkige luiaard’. Vergeet ook niet dat u in andermans huis het luieren op een hoger plan kunt brengen. U kunt snuffelen in andermans spulletjes, u kunt een vriend of vriendin uitnodigen voor een vluggertje. Het wachten op de loodgieter biedt de mogelijkheid tot allerlei spelletjes die uw geluk kunnen vergroten.
Ik ben blij dat u een fractie van mijn e-mail een plaats in uw rubriek hebt gegeven (week 29, vraag 3), maar met het antwoord kom ik weinig vooruit. Is het u er werkelijk om te doen de twijfel waarin mensen als ik verkeren te verlichten? Zo ja, waarom gaat u voorbij aan de in waanzin overlopende vertwijfeling die uit mijn e-mail spreekt? Ik zou er prijs op stellen dat u mijn e-mail in zijn geheel beantwoordt (liever niet in VN). E.B.
Uw voorstel uw e-mail te beantwoorden buiten deze rubriek om beschouw ik als een onzedig voorstel. Gaat u naar het inloopspreekuur van uw huisarts en zegt u dan tegen uw huisarts: ‘Knibbel knabbel knuisje, komt u mee naar mijn huisje?’ Als uw vertwijfeling waanzin is geworden, raad ik u aan medicijnen te slikken. Ik ben niet bevoegd medicijnen te verstrekken. Maar ik kan u geruststellen: waar u waanzin ziet, zie ik aandachttrekkerij.
</div>

Gerelateerd