<div class="wpg-element paragraph">
Ik ben een bescheiden Vlaming en ik heb het moeilijk met de verbale virtuositeit van mijn Amsterdamse vriendin. Ze praat me bij elke ontmoeting in de vernieling en dat heeft invloed op onze seksuele relatie. Wat staat me te doen? &#8211; C. Alleene, Deinze
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Vermoedelijk is het langzaam vernielen van de ander een van de redenen dat mensen liefdesrelaties in stand houden. De partner kan ongestraft vernederen, zeker als die vernederingen worden afgewisseld met periodes van aanhankelijkheid en seksuele opwinding.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Systematische vernedering wordt in andere situaties zelden langdurig geaccepteerd. Wat u aanziet voor een ziekte in uw relatie, is wellicht de kern ervan.
Misschien heeft uw vriendin genoeg van u, maar durft ze het niet uit te maken. Het zou ook kunnen dat het haar seksueel opwindt om u de vernieling in te praten. Nog waarschijnlijker is dat ze stiekem hoopt dat u een grens stelt. Ze praat u de vernieling in omdat ze verlangt naar straf. Hoe bescheiden u ook mag zijn, u moet haar straffen.
Ik vaar momenteel rond de wereld op mijn zeiljacht. In toenemende mate ervaar ik als westerling een minderwaardigheidscomplex ten aanzien van culturen die tot voor kort als minder ontwikkeld werden bestempeld. Het betreft dan niet alleen zaken als duurzaamheid maar ook morele kwesties, hebzucht en levenskunst. Is dit een heuglijke ontwikkeling of zou dit mij juist droevig moeten stemmen? &#8211; Ben Rutte, Vanuatu a/b zeiljacht Blauwe Pinguïn
Me dunkt dat u een altijd al sluimerend minderwaardigheidsgevoel extrapoleert naar het Westen. Er is veel af te dingen op de superioriteit van het Westen, maar de verheerlijking van exotische culturen kent ook zijn schaduwzijden.
Uiteraard zult u op uw reis mensen tegenkomen die in sommige zaken beter zijn dan u. Ik sluit niet uit dat u op een eiland een medicijnman tegenkomt die in staat is u te genezen van een hardnekkige diarree.
U bent blij, maar de minderwaardigheid steekt de kop op, want uw EHBO-trommeltje kon niet wat de medicijnman wel kon.
Dan vraagt u: &#8216;Hoe kan ik u danken, medicijnman?&#8217; Waarop de medicijnman antwoordt: &#8216;Nou, bij ons is het gebruikelijk dat in ruil voor deze behandeling de stamoudsten met de patiënt slapen.&#8217; De stamoudsten blijken fors geschapen kerels. U denkt aan uw arme kont en plotseling bent u de westerling die zich weigert aan te passen.
U hebt gelijk om vraagtekens te zetten bij onze definities van hoog en laag ontwikkeld, maar de westerling in u is onuitroeibaar. Uw vraag is namelijk typisch westers.
Onlangs overleed mijn grote jeugdliefde, de grootste liefde van mijn leven. Hij was een familyman, ik een homoseksueel. Hoewel ik steeds op afstand van hem heb gehouden, heb ik hem sinds 1963 niet meer gezien. Onze levens waren onverenigbaar. Maar nu werd hij gecremeerd. Ik vond dat een affront voor nabestaanden. Ben ik ook een nabestaande? Hoe denkt u over crematie? Is het niet egoïstisch nabestaanden een graf te ontzeggen? Is crematie niet fatalistisch? Graag een serieuze reactie. &#8211; J.W. te O.
De restanten van mijn traditionele Joodse opvoeding bestaan uit het in ere houden van de drie verboden: geen varkensvlees, geen tatoeages en geen crematies.
In uw geval lijkt het me een probleem dat u bijna een halve eeuw geen contact meer met uw jeugdliefde heeft gehad. Hoe groot uw liefde voor uw jeugdvriend ook mag zijn geweest, hij kon of wilde die liefde niet beantwoorden. U hebt terecht geen inspraak in deze kwestie.
Maar uw behoefte aan een gewijde plek is begrijpelijk. Waarom richt u geen altaar op in uw woonkamer? Het altaar hoeft niet groot te zijn.
U hebt geen graf nodig om uw jeugdliefde te eren.
</div>

Arnon Grunberg

Gerelateerd