Hoe kan een schrijver die ontevreden is met zijn eigen leven, andere mensen ontroeren?
– Willem Milo

Wij willen in de regel alleen ontroerd raken als wij geloven dat de ander niet uit is op onze ontroering. Daarom ontroeren kinderen en dieren ons vermoedelijk zo vaak. Wij geloven dat ze niet doen alsof. Dat ze er niet op uit zijn ons te manipuleren. Of dit in het geval van kinderen echt zo is, is een andere vraag.

Soms is kunst zo goed, dat wij vergeten dat de maker uit was op onze ontroering. Ik hecht aan het geloof dat de gemoedstoestand van de schrijver ondergeschikt zou moeten zijn aan het project waaraan hij werkt.

Schrijven is niet uitsluitend een ambacht, maar de ambachtelijke kanten ervan moeten niet verwaarloosd worden. Om de ontroering van anderen op te wekken, moet de schrijver kil en berekenend zijn. Met zijn eigen gemoedstoestand heeft het publiek niets te maken, tenzij die gemoedstoestand het project waaraan de schrijver werkt ten goede komt. Iets soortgelijks...