Mijn man heeft een baan en ik ben kunstenares. Zo noem ik me alleen tegen u. Eigenlijk heb ik cursussen gedaan en eens in de twee weken schilderles. Op de kunstvereniging in onze stad wemelt het van dames als ik: vrouwen die kunst maken en soms exposeren maar nauwelijks wat verkopen of bekend zijn, kortom geen erkend kunstenaar zijn en door onwetenden in de categorie ‘vrouwen die hun kat aquarelleren’ worden ingedeeld. Hoe kom ik van de schaamte af?

Wanneer precies ben je een erkend kunstenaar? Als de experts, de galeriehouders en de kunstpausen je serieus nemen? Ik vermoed dat, anders dan in de literatuur, in de kunst goed verkopen niet afdoende is. Anders zou de kunstenaar die Picasso imiteert en zijn imitaties voor veel geld aan de gegoede burgerij verkoopt ook een erkend kunstenaar zijn. U hebt in dit geval als vrouw een extra achterstand. Een man die tegen beter weten in blijft schilderen of boetseren heeft iets stoers, een vrouw is al snel zielig.

Van de schaamte komt u...