In reactie op uw verzoek om een voorbeeld over bitterheid (VN 25). In uw antwoorden schemert regelmatig iets fatalistisch door, iets absoluuts. Alsof alle opties al zijn verbruikt en er niets anders overblijft dan chiazaad etend het eind af te wachten. Maar misschien verwar ik bitterheid met de vastbeslotenheid die hoort bij het vak van mensendokter. (Alle voorgaande edities zijn in de kattenbak verdwenen dus een concreet voorbeeld kan ik u niet geven.)

Maar fatalisme is toch geen bitterheid? Niet iedere stoïcijn is verbitterd. Ik ben er helemaal niet voor om in stilte en berusting het einde af te wachten. Maar af en toe is niets doen verstandiger en minder gevaarlijk; sommige gevechten kun je beter uit de weg gaan.

Naar aanleiding van de laatste aflevering van uw rubriek (VN 25) niet een vraag maar een opmerking. Het was, als ik mij goed herinner, niet Hugo Brandt Corstius maar Renate Rubinstein die Charlotte Mutsaers in Vrij Nederland van plagiaat beschuldigde. Mutsaers zou zich...