In de VN van 5 maart 2011 die ik recent per post uit Nederland ontving, schrijft u over monogamie: ‘Als monogamie geen inspanning vereist is dat goed.’ En verderop: ‘Als monogamie geen inspanning vraagt wat heb je er dan aan.’ Wat bedoelt u nou? Het lijkt me verder een Hollands onderwerp, u weet waarschijnlijk wel dat in Columbia promiscue zijn normaal is, terwijl monogamie officieel de huwelijksvorm is. Maar, zoals in vrijwel elk Latijns-Amerikaans land, is dat alleen uiterlijk vertoon. Alles mag hier als het er maar netjes uitziet. Het is hier dan ook gewoon als een leuke getrouwde vrouw zichzelf onopvallend prostitueert om ‘wat bij te verdienen’.

Mijn Colombiaanse echtgenote van 38 en ik van 75 zijn een aantal jaren gelukkig monogaam getrouwd. Verder hebben we een uitstekende erotische relatie.

Moet ik me nu zorgen maken omdat er geen behoefte is aan een ander?

Of moeten we ons aansluiten bij het dominante model en stiekem er iemand bij nemen, omdat dat zo hoort?

Te ondertekenen...